Urodził się 29 października 1895 r. w Piekielniku pow. Nowy Targ. Syn Jana i Katarzyny z Kotlarzów. Od 1909 r. uczył się w gimnazjach w Trstnej i Rużomberku na Orawie. W 1915 r. powołany do armii austro-węgierskiej, brał udział w walkach na froncie wschodnim. W 1915 r. dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w obozie w Romny. Tam w 1917 r. organizował pochody patriotyczne. Następnie powrócił do kraju. W 1920 r. uczestniczył w akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie. Był pierwszym kierownikiem tajnej drukarni w Jabłonce na Orawie. Potem przydzielony do sądu międzynarodowego w Trstnej, sprawował tam funkcję tłumacza oraz prowadził kancelarię. Później studiował medycynę i w 1926 r. uzyskał dyplom lekarski. Zamieszkał w Lublińcu, gdzie był dyrektorem szpitala powszechnego. W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie. Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awanswał na por. Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar II wojny światowej t. 2, Warszawa 1999; „Monitor Polski” nr 64/1938.