Jan Burkowski

Urodził się 23 czerwca 1879 r. we wsi Czajcze na Syberii. Syn Franciszka, powstańca 1863 r., zesłańca.
W 1896 r. zamieszkał w Królestwie Polskim.
Pracował jako ślusarz w hucie „Katarzyna” w Sosnowcu.
W 1898 r. wstąpił do PPS. W tym też roku przeniósł się do osiedla Kazimierz (obecnie Kazimierz Górniczy). W tamtejszej kopalni pracował jako maszynista. W Kazimierzu zorganizował dzielnicę partyjną PPS i był jednym z jej kierowników. Zagrożony aresztowaniem, w 1904 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Tam działał w Zw. Socjalistów Polskich. W końcu 1906 r. powrócił do kraju.
Po rozłamie w partii (listopad 1906 r.) w PPS-Frakcja Rewolucyjna. Przez pewien czas był funkcjonariuszem partyjnym w dzielnicy Pogoń w Sosnowcu, a potem w osiedlu Kazimierz. W 1907 r. współdziałał przy tworzeniu Zw. Zawodowego Robotników Przemysłu Górniczego, a potem był przewodniczącym jego oddziału w Kazimierzu. Brał też udział w organizowaniu Stow. Spółdzielczego Spożywców „Robotnik”, w którym do 1914 r. pracował jako skarbnik. Jednocześnie od 1909 r. członek jego zarządu.
W okresie masowych aresztowań członków PPS (1908-1909) był trzykrotnie aresztowany; łącznie przebywał przez 14 miesięcy w aresztach śledczych.
Podczas I wojny światowej kontynuował działalność na terenie Zagłębia Dąbrowskiego. W 1916 r. brał udział w pracach nad reaktywacją związku zawodowego górników. Współuczestniczył w organizowaniu Zw. Oraczy.
W niepodległej Polsce pracował w kopalni „Kazimierz”.
Był członkiem PPS oraz działaczem Centralnego Zw. Górników oraz spółdzielni „Robotnik”.
Podczas II wojny światowej uczestniczył w działalności konspiracyjnej w szeregach PPS-WRN.
Po 1945 r. otrzymywał rentę.
Od 1948 r. w PPS, a po zjednoczeniu z PPR – w PZPR. Należał też do ZBoWiD.
Zmarł 17 czerwca 1964 r. w Kazimierzu Górniczym.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.