Jan Chryzostom Jakub Łysiński

Urodził się 22 lipca 1887 r. we wsi Zawady pow. Maków. Syn Franciszka i Wandy Eugenii z Szaniawskich. Brat Wandy Lucyny Beaty (zob.).

Uczył się w Szkole Handlowej Edwarda Ronthalera w Warszawie, a następnie w Akademii Handlowej w Hamburgu, którą ukończył w 1908 r. Następnie przebywał w Paryżu, a po powrocie do kraju praktykował w majątku w Lubartowie.

W czasie I wojny światowej od 9 stycznia 1917 r. w Legionach Polskich. Słuzył w I plut. 1 szw. 1 puł LP.

W następstwie kryzysu przysięgowego w Legionach w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie, a potem w Łomży. Uwolniony, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Od 10 lutego do 1 maja 1918 r. był elewem Szkoły Podchorążych. Od 1 maja w 1 pp PSZ. Następnie od 15 maja do 9 listopada ponownie w Szkole Podchorążych. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie w listopadzie tego roku, po czym automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.

Przydzielony do 9 pp leg, jako dowódca plut. brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. Ciężko ranny pod Skniłowem, stracił lewą rękę. 14 marca 1919 r. mianowany ppor. piech. Leczył się w szpitalu Czerwonego Krzyża we Lwowie. Od 10 października ponownie w 8 pp leg (b. 1 pp PSZ). Był oficerem ordynansowym, wywiadowczym i adiutantem pułku. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. Od 19 czerwca do 1 września 1920 r. dowódca konnych zwiadowców przy dowództwie 9 pp leg, po czym do 17 wrzesnia sprawował funkcję adiutanta tego pułku. Od 18 września referent w Oddziale V Naczelnego Dowództwa.

Od 15 lutego do 7 czerwca 1921 r. adiutant zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP. Co najmniej od czerwca 1921 służył w 8 pp leg. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. Następnie (do 19 stycznia 1928 r.) referent w Oddziale III Sztabu Generalnego. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. piech., w 1932 r. służył w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W 1933 r. przeszedł w stan spoczynku.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK ps. „Orzyc”. Brał udział w powstaniu warszawskim 1944. Służył jako oficer żywnościowy, płatnik, oficer ewidencyjny i techniczny w kwatermistrzostwie zgrupowania „Bogumił” I Obwodu Śródmieście AK. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października) dostał się do niewoli niemieckiej. W 1945 r. uwolniony przez oddziały alianckie.

Wyjechał wówczas do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech, po czym w jego składzie przybył do Wlk. Brytanii, gdzie po demobilizacji zamieszkał na stałe.

Zmarł 19 lutego 1953 r. w Liverpoolu.

Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.