Jan Frankowski

Urodził się 31 lipca 1886 r. w Siedlcach. Syn Władysława, adwokata, i Ludwiki z Kozłowskich. Brat Feliksa (zob.).

Od 1898r. uczył się  Męskim Siedleckim Gimnazjum. Współorganizator strajku szkolnego (1905), w następstwie czego został relegowany ze szkoły. W 1906 r podjął naukę w prywatnym polskim gimnazjum Tadeusza Radlińskiego. W 1907 r. uzyskał maturę.

Następnie wyjechał do Szwajcarii, gdzie leczył gruźlicę. Tam od 1909 r. studiował na Wydz. Prawa i Filozofii uniwersytetu w Lozannie. Równolegle od 1912 r. pracował jako dziennikarz – przesyłał do kraju korespondencje z podróży po Włoszech, Francji i Hiszpanii.

W czasie I wojny światowej po zajęciu Warszawy przez Niemców w sierpniu 1915 r. przez Włochy, Grecję i Turcję przedostał się do Odessy, a stamtąd do Kijowa. Tam pracował w redakcji „Głosu Polskiego”. Po likwidacji pisma wyjechał do Charkowa i podjął działalność w Polskim Komitecie Opiekuńczym. W następnym roku został zatrudniony jako tłumacz w Głównym Urzędzie Pocztowym w Petersburgu. W lipcu 1918 r. przedostał się do placówki sanitarnej Polskiego Komitetu Ewakuacyjnego w Płocku.

Od września 1918 do marca 1919 r. był nauczycielem geografii gospodarczej w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców w Warszawie. W kwietniu 1919 r. został referentem w wydz. komunikacyjnym MSZ. Był kurierem dyplomatycznym.

W 1921 r. objął stanowisko referenta ds. prasowych i widowiskowych w komisariacie rządowym m.st. Warszawy.  Funkcję tę sprawował do 1924 r. Od 1930 do 1939 r. radca w wydz. samorządowym Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku.

Działacz społeczny; członek Polskiego Tow. Krajoznawczego (od 1925 r. prezes Oddziału Warszawskiego), Ligi Morskiej i Rzecznej (Koło Przyjaciół Wybrzeża Morskiego) i Koła Byłych Wychowanków Szkół Siedleckich. Sekretarz generalny Koła Siedlczan.

Podczas II wojny światowej mieszkał w Warszawie. Po powstaniu warszawskim w 1944 r. wysiedlony do Kazimierzy Wielkiej. Pracował jako robotnik w tamtejszej cukrowni. Wiosną 1945 r. powrócił do Warszawy.

Od maja 1945 do czerwca 1946 r. pracował jako nauczyciel geografii i języka rosyjskiego w gimnazjum samorządowym w Górze Kalwarii. Od sierpnia 1946 r. pracował w starostwie powiatowym w Kołobrzegu z siedzibą w Karlinie. Na początku 1948 r. został kierownikiem organizowanej przez siebie Biblioteki Powiatowej w Kołobrzegu. W roku szkolnym 1948–1949 uczył w kołobrzeskim liceum. W latach 1950–1951 współorganizował sieć bibliotek publicznych na terenie województwa koszalińskiego. Od 1952 do 1957 r. bibliograf w Bibliotece Wojewódzkiej w Białogardzie. Potem kierownik działu udostępniania zbiorów w bibliotece w Kołobrzegu.

W 1954 r. został przewodniczącym Zarządu Okręgowego Stow. Bibliotekarzy Polskich w Koszalinie.

Zmarł 17 marca 1972 r. w Kołobrzegu.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Jest patronem ulicy w Kołobrzegu, tablica poświęcona jego pamięci znajduje się w Miejskiej Bibliotece Publicznej w tym mieście.