Bojownikom niepodległości

Jan Gabarski

(1897–1940)

Urodził się 24 grudnia 1897 r. w Warszawie. Syn Stanisława, urzędnika, i Pauliny z Gregowczyków.

Uczył się w gimnazjum w rodzinnym mieście; ukończył sześć klas.

Po wybuchu wojny wstąpił do kawalerii Legionu Puławskiego. Później w I Korpusie Polskim w Rosji. Po jego demobilizacji w 1918 r. powrócił do kraju.

Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 1 szw. 4 puł. W jego składzie uczestniczył w walkach z Ukraińcami w rejonie Lwowa i bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim.

Po wojnie ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych w Bydgoszczy i z dniem 1 czerwca 1922 r. otrzymał stopień ppor. piech. W 1923 r. odbył kurs w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, po czym podjął służbę w 4 puł. 1 czerwca 1924 r. awansował na por. kaw. W pułku tym dowodził plut., szw., był adiutantem pułku i oficerem materiałowym. 1 stycznia 1931 r. awansował na rtm. kaw. W latach 1932 i 1936 ukończył kursy specjalistyczne w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Wiosną 1939 r. był zastępcą dowódcy szw. zapasowego pułku. Po zakończeniu mobilizacji pułku przeszedł do Ośrodka Zapasowego Wileńskiej BK.

Podczas kampanii 1939 r. od 11 września dowodził szw. młodych koni. Około 18 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 2 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z Marią z Pożaryskich, miał córkę Wiesławę (ur. 1936).

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Źródła

W.K. Cygan, Kresy we krwi 1939, Mińsk Mazowiecki 2012; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 6/1934; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1/1991; B. Tuszyński, Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945, Warszawa 1999.