Jan Gawroński

Urodził się 12 listopada 1894 r. w Konarzewie koło Poznania. Syn Jana, kołodzieja, i Marianny z Żuławskich.

Ukończył szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości, po czym kształcił się w gimnazjum w Rogoźnie.

W czasie I wojny światowej od 16 listopada 1914 r. w armii niemieckiej. Walczył na froncie zachodnim do listopada 1918 r.

Po powrocie do Poznania od 12 listopada służył w 2 komp. Służby Straży i Bezpieczeństwa.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Uczestniczył w walkach o Poznań i pod Babimostem oraz Zbąszyniem. Ranny 19 lutego 1919 r., do maja leczył się w szpitalu w Poznaniu. Po rekonwalescencji w stopniu kpr. przydzielony do 7 pstrz wlkp (potem: 61 pp). Od listopada 1919 do lipca 1920 r. elew Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych. Po jej ukończeniu jako pchor. powrócił do 61 pp. Brał udział w wojnie z bolszewikami. 1 listopada 1920 r. mianowany ppor. piech.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech., a 1 stycznia 1931 r. na mjr. piech., od 1931 r. dowodził I baonem. W 61 pp służył do co najmniej 1932 r. Następnie dowodził baonem 62 pp. Od 1 czerwca 1935 r. kwatermistrz tego pułku (do wiosny 1939 r.). W kwietniu został organizatorem i 26 maja dowódcą baonu ON „Bydgoszcz”.

Podczas kampanii 1939 r. na jego czele walczył w okolicach Bydgoszczy i bitwie nad Bzurą, gdzie 17 września pod Iłowem został rozbity. Ciężko chory 18 września dostał się do niewoli niemieckiej. Niemcy pozostawili leżącego w chłopskiej chacie majora, zobowiązując go oficerskim słowem honoru, aby po wyzdrowieniu zameldował się u władz policyjnych w Bydgoszczy. Wrócił tam 6 października i następnego dnia zgłosił się do władz niemieckich. Aresztowany 27 października, został skierowany do oflagu II B w Arnswalde. Oskarżony o zbrodnie wojenne, w marcu 1941 r. aresztowany, po czym postawiony przed Sądem Specjalnym w Bydgoszczy.

w październiku uniewinniony, po czym odesłany do oflagu VII A w Murnau. W maju 1942 r. przeniesiony do oflagu II D w Gross-Born, w którym przebywał do wyzwolenia (5 lutego 1945 r.).

8 maja 1945 r. powołany do LWP, został dowódcą baonu 51 pp. Awansowany 28 lutego 1946 r. na ppłk. piech., 10 maja przeniesiony do rezerwy.

Od 1947 r. pracował w Bydgoskich Zakładach Ceramiki Czerwonej.

Działacz Zw. Powstańców Wielkopolskich w Bydgoszczy.

Zmarł 30 listopada 1950 r. w Bydgoszczy i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Ludwikowo 2.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz srebrnym Krzyżem Zasługi.

Jego pamięci poświęcono tablicę na ścianie budynku przy ul. Zamoyskiego 4 w Bydgoszczy.