Urodził się 21 grudnia 1900 r. w Trzebuszu pow. Płock. Syn Romana i Marii z Pomirskich.
Od 1914 r. uczył się w polskim gimnazjum w Płocku, w którym w 1921 r. uzyskał maturę.
W latach 1919-1920 w WP. Służył w 6 pp leg. Po zakończeniu wojny z bolszewikami przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. plek., 1 stycznia 1935 r. awansował na por. rez. lek.
Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim i 30 października 1928 r. uzyskał dyplom lekarski. Pracował jako hospitant, asystent i adiunkt kliniki dermatologicznej Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Prowadził też praktykę prywatną.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Żonaty z Ireną Ulanowską, miał syna Janusza (ur. 9 VII 1934).
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 3, Warszawa 2003; „Monitor Polski” nr 177/1938; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003.