Jan Golędzinowski

Urodził się 27 września 1877 r. w Zaborowie (Borzęcinie?) koło Warszawy. Syn Franciszka, ekonoma, i Marii z Niedzielskich.

Początkowo uczył się w prywatnej szkole Grabowskiego w Warszawie, ukończył tamtejsze I progimnazjum. Naukę kontynuował w progimnazjum w Sandomierzu. Od 1895 r. kształcił się w seminarium duchownym w Sandomierzu. Odbył studia teologiczne w Krakowie i 21 lipca 1901 r. w Kielcach został wyświęcony na kapłana.

Pracował jako wikariusz w parafii pw. Świętej Trójcy w Andrzejowie (obecnie część Jędrzejowa, do 1906 r.). Następnie proboszcz parafii pw. Wszystkich Świętych w Kossowie (1906-1908) , administrator parafii pw. św. Mikołaja w Gorenicach (1908-1909) oraz od 1910 r. proboszcz parafii pw. Świętej Trójcy w Nowym Korczynie. W tym czasie prowadził tajne nauczanie w szkołach w Jędrzejowie, Kossowie i Nowym Korczynie.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. brał czynny udział w organizowaniu Legionów Polskich na terenie Kielecczyzny. W kwietniu 1915 r. aresztowany przez władze rosyjskie i deportowany do Peterhofu koło Piotrogrodu. Tam zorganizował (i był potem proboszczem) parafię. Zajmował się też opieką nad uchodźcami. W sierpniu 1918 r. powrócił do kraju.

Został wówczas wikariuszem w parafii pw. Świętego Ducha w Warszawie oraz pracował jako prefekt szkół powszechnych.

Podczas wojny z bolszewikami w 1920 r. służył w WP. Był kapelanem w szpitalu wojskowym w Warszawie.

Do 1922 r. sprawował funkcję prefekta szkolnego na terenie archidiecezji warszawskiej. W latach 1922-1924 był proboszczem parafii pw. Świętej Trójcy w Lutkówce koło Mszczonowa, a następnie od 1 kwietnia 1924 r. parafii pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Wołominie. Tam m.in. dokończył budowy świątyni, zorganizował sierociniec dla dziewcząt oraz bursę dla chłopców oraz schronisko dla starców.

Był współorganizatorem i pierwszym prezesem rady nadzorczej Kasy Rzemieślniczej Spółdzielni (1926-1929). Radny miejski, członek Sejmiku Powiatowego w Radzyminie. Sprawował też funkcję kapelana Zw. Strzeleckiego w Wołominie (1924-1932).

W lutym 1932 r. został organizatorem i proboszczem parafii pw. Chrystusa Króla na warszawskim Targówku. Funkcję tę sprawował co najmniej do 1939 r. Uzyskał godność kanonika.

Należał też do twórców Tow. Miłośników Targówka.

Podczas II wojny światowej po kampanii 1939 r. ukrywał się. Do parafii powrócił na początku 1940 r. Aresztowany przez Niemców 30 marca, został osadzony w więzieniu na Pawiaku. 21 września przywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (nr więźnia 3823), skąd 12 grudnia wysłano go do obozu koncentracyjnego w Dachau (nr więźnia 22 240).

Zamordowany 6 maja 1942 r. w Hartheim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl. i złotym Krzyżem Zasługi, wyróżniony przywilejem rokiety i mantoletu.

Jest wymieniony na tablicy w katedrze pw. św. Jana w Warszawie, poświęconej kapłanom zamordowanym w czasie II wojny światowej, jest wymieniony na tablicach w kościołach w Wołominie i na Targówku.