Jan Gosławski

Urodził się 2 czerwca 1897 r. w Niechcicach pow. Piotrków. Syn Felicjana i Wiktorii z Dapińskich.

Ukończył siedem klas gimnazjum, a później zdał egzamin nauczycielski.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 3 komp. 2 pp LP, a od 10 maja 1915 r. w 4 komp. 4 pp LP. W jej składzie 15 lipca wyruszył na front. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie. Uwolniony,

pwstąpił do POW. W okresie od lipca do listopada 1918 r. przebywał na kursie w szkole podchorążych w Warszawie, po czym został instruktorem POW w Kłobucku.

Po rozbrojeniu okupantów i mobilizacji POW od listopada 1918 r. w WP. Służył w 8 komp. 27 pp. W jej szeregach uczestniczył w walkach z Ukraińcami, zaś w 1919 r. służył na froncie śląskim. W 1920 r. walczył z bolszewikami na Ukrainie i Wołyniu. W marcu 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 2 stycznia 1932 r. awansował na kpt. rez. piech.

Pracował zawodowo jako nauczyciel szkół powszechnych na terenie powiatu piotrkowskiego i radomszczańskiego. Od 1935 r. był kierownikiem szkoły powszechnej w Radomsku.

Działacz Zw. Strzeleckiego.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 2 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z Marcelą Krzyżanowską, miał z nią synów Ludomira i Jana.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.