Jan Gromnicki

Urodził się 15 stycznia 1872 r. w Wachnówce w guberni kijowskiej. Syn Piotra, ziemianina, marszałka pow. berdyczowskiego, i Eweliny z Kotowiczów.

Ukończył gimnazjum w Odessie oraz w 1897 r. Liceum Aleksandrowskie w Petersburgu.

Pracował jako urzędnik Ministerstwa Dróg i Komunikacji w Starej Uszycy na Podolu, uzyskując rangę radcy tytularnego.

Po zawarciu małżeństwa zamieszkał w posagowym majątku Czabanówka, a potem w nabytym majątku Hołubecze koło Krzyzopola.

W czasie I wojny światowej w latach 1916-1918 należał do organizatorów POW w Odessie. W 1919 r. wstąpił do 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego, z którą w czerwcu przybył do Polski. W szeregach 14 puł brał udział w walkach z Ukraińcami m.in. pod Jazłowcem. Od października był referentem aprowizacyjnym w Baranowiczach i Płoskirowie. W 1920 r. przeszedł do służby liniowej w 14 puł. Uzyskał stopień st. uł. W 1921 r. zajmował stanowisko referenta aprowizacyjnego w Krzemieńcu, potem w Kowlu i Kamieniu Koszyrskim.

Od 1921 r. pracował jako sędzia pokoju w Międzyrzeczu. Później był sędzią grodzkim w Równem i Bodzentynie na Kielecczyźnie. W 1936 r. przeszedł na emeryturę.

Mieszkał w Słomnikach, gdzie pracował jako notariusz.

Wiceprezes Zw. Strzeleckiego (1936 r.), prezes Koła Przyjaciół Harcerstwa.

Po II wojnie światowej w 1947 r. powołany do rocznego wykonywania obowiązków sędziego grodzkiego w Słomnikach i jednocześnie był tam notariuszem.

Zmarł 9 lipca 1956 r. w Słomnikach. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie kwat. XIV B.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 25 VII 1899) z Heleną Tokarzewską-Karaszewicz, miał synów Stefana Mariana (zob.) i Marcelego Jana Mariana (zob.) oraz córki Danutę i Wandę.