Jan Hausbrandt

Urodził się 18 stycznia 1895 r. w Warszawie. Syn Wiktora i Jadwigi z Wernerów.
Od 1912 r. był członkiem Zarządu Warszawskiego organizacji Zw. Szkolny, stanowiącej zarzewiacką organizację skautową. Należał potem do tajnego skautingu i PDS.x
W czasie I wojny światowej od 1915 r. w POW ps. „Jan Kowalski Zbarski”. Ukończył szkołe podchorążych i oficerską. Następnie był wykładowcą w szkole żołnierskiej, dowodził plut., biurem wywiadowczym oraz komp. w szkole podchorążych. Po rozbrojeniu Niemców w listopadzie 1918 r. automatycznie przeszedł do WP.
Uczestniczył w walkach z Ukraińcami na terenie wschodniej Małopolski.
W 1919 r. wyreklamowany z czynnej służby wojskowej przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Od sierpnia 1920 r. ponownie w WP. Służył w 21 pp. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. piech.
Ukończył studia na Wydz. Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, uzyskując dyplom inżyniera.
Pracował w nadleśnictwie Strzelna w poblizu Skierniewic. Następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako dyrektor Instytutu Badawczego Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy z pierwszych dni kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Żonaty, miał syna Andrzeja.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.