Urodził się 7 czerwca 1871 r. w Warszawie. Syn Aleksandra i Marii z d. Szarle.
Pracował jako stolarz.
Od 1903 r. członek Tow. Oświaty Narodowej, a od 1905 r. Narodowego Zw. Robotniczego w dzielnicy Powiśle w Warszawie ps. „Gruby”. Był dziesiętnikiem, dzielnicowym, a następnie przez rok członkiem warszawskiego Zarządu Okręgu NZR. Współinicjator utworzenia w październiku 1906 r. Polskiego Zw. Zawodowego Cieśli, Stolarzy i Pokrewnych Zawodów, którego został wiceprezesem. W 1907 r. aresztowany przez władze rosyjskie, po miesiącu zwolniony. Po zamknięciu przez władze związku (wrzesień 1910 r.) przechowywał u siebie jego dokumentację.
W czasie I wojny światowej w 1915 r. współdziałał przy reaktywowaniu związku pod okupacją niemiecką i objął funkcję jego wiceprezesa. Podczas strajku powszechnego pracowników miejskich (14-21 stycznia 1918) organizował wystąpienia pracowników wodociągów i kanalizacji, za co przez dwa tygodnie był więziony.
W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. Działał w NZR, a następnie w Narodowej Partii Robotniczej, przez pewien czas członek Zarządu Okręgu w Warszawie. Aktywny w ruchu zawodowym, w 1919 r. podpisał statut Polskich Zw. Zawodowych. Od 1920 r. członek Zarządu Głównego Zw. Pracowników Budowlanych i Pokrewnych Zawodów Zjednoczenia Zawodowego Polskiego w RP i do końca lat 20. prezes warszawskiego oddziału związku.
Zmarł po 1932 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
A.K. Kunert, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987; „Monitor Polski” nr 64/1932.