Jan Hlond

Urodził się 15 czerwca 1888 r. w Starym Chorzowie. Syn Jana, dróżnika kolejowego, i Marii z Imielów.
Uczył się w szkole powszechnej i gimnazjum w Mysłowicach. Maturę uzyskał w Pruskim Królewskim Gimnazjum w Pszczynie (1910 r.). Studiował na Wydz. Medycznym uniwersytetu w Wiedniu. Po ukończeniu dwóch semestrów przeniósł się na uniwersytet we Wrocławiu.
W czasie I wojny światowej w 1915 r. zmobilizowany do armii niemieckiej, w której sprawował funkcję lekarza. Uczestniczył w działaniach na froncie zachodnim. Z powodu problemów zdrowotnych skierowany na tyły, do Wrocławia, gdzie umożliwiono mu kontynuowanie studiów medycznych na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma III. Członek niepodległościowego Zw. Młodzieży Polskiej. Egzamin doktorski złożył 22 lutego 1918 r. w Poznaniu. W okresie studiów należał do Polskiej Korporacji Studenckiej „Silesia” (potem został jej członkiem honorowym).
W 1919 r. zamieszkał w Bytomiu. Członek Polskiego Komitetu Plebiscytowego na powiat bytomski, uczestnik III powstania śląskiego (1921 r.). Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako kpt. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
Był ordynatorem oddziału wenerycznego szpitala wojsk powstańczych w Bogucicach. Po podziale Górnego Śląska zamieszkał w Katowicach.
W 1922 r. nostryfikował dyplom lekarski w Poznaniu. Pracował w przychodni lekarskiej DOKP w Katowicach oraz kierował przychodnią przeciwweneryczną ośrodka zdrowia PCK, Jako dermatolog prowadził też prywatną praktykę w Katowicach.
W latach 1929-1930 przewodniczący zarządu Tow. Lekarzy Polaków na Śląsku. Prezes Okręgu Śląskiego Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich RP. Członek Głównego Zarządu Budowy Katedry Chrystusa Króla w Katowicach. Uzyskał tytuł szambelana Jego Świątobliwości.
29 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w kampanii wrześniowej. Po zakończeniu działań zimą 1939 r. usiłował przekroczyć granicę rumuńską. Aresztowany przez NKWD, po czym ślad po nim zaginął.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 (?) kl. i złotym Krzyżem Zasługi.