Jan Janik

Urodził się 13 maja 1895 r. w Dominikowicach pow. Gorlice. Syn Michała, rolnika, i Krystyny z Kiełtyków.

Uczył się w gimnazjum w Jaśle oraz w seminarium nauczycielskim w Tarnowie. Od 1913 r. studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Należał do Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 10 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Służył w 2 pp LP. Ukończył szkołę podoficerów rachunkowych przy Komendzie Grupy LP w Piotrkowie. W listopadzie 1915 r. w baonie uzupełniającym nr 2. Potem ponownie w 2 pp LP. Uzyskał stopień sierż.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach pozostał w pułku w Polskim Korpusie Posiłkowym. W czasie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) dostał się do niewoli austriackiej. Internowany w Szeklence.

Od grudnia 1918 r. w Wojsku Polskim. Mianowany 1 marca 1919 r. ppor. rach., od 10 maja był oficerem prowiantowym baonu zapasowego 34 pp.

Zweryfikowany jako kpt. adm. gosp. z 1 czerwca 1919, był oficerem gospodarczym 34 pp. W 1923 r. służył w Departamencie VII Intendentury MSWojsk. W latach 1924–1926 studiował w Wyższej Szkole Intendentury. Następnie ponownie w Departamencie Intendentury MSWojsk. W 1931 r. był kierownikiem Filii Wojskowych Zakładów Żywnościowych Intendentury w Warszawie. W 1932 r. służył w szefostwie intendentury OK nr I. W 1935 r. w Departamencie Intendentury MSWojsk. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na mjr. int. z wsw, był szefem wydziału wyszkolenia Komendy Junackich Hufców Pracy.

Podczas kampanii 1939 r. około 19 września dostał się do niewoli sowieckiej w okolicach Tarnopola. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 015/2 z 5 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Żonaty z Aliną z Piotrowskich, miał z nią córkę Wiesławę i syna Jerzego.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.