Jan Jarmiński

Urodził się 15 grudnia 1893 r. w Koźminie, Wielkopolska. Syn Ignacego i Magdaleny z Krawczyków (Krawczuków).

Uczęszczał do szkoły w Koźminie.

W czasie I wojny światowej 12 listopada 1914 r. powołany do armii niemieckiej, został wcielony do 7 pgren. W styczniu 1915 r. przeniesiony do 111 pp, w jego składzie uczestniczył w walkach na terenie Francji i Belgii. 25 maja 1918 r. został ranny. Po zakończeniu działań wojennych w końcu roku powrócił do domu w Koźminie.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. 15 stycznia 1919 r. wstąpił jako podoficer do I baonu koźmińskiego. Od 22 marca służył w II baonie 11 pstrz wielkopolskich (potem: 69 pp).  25 czerwca 1919 r. mianowany ppor. piech. Jako dowódca komp. ckm 69 pp uczestniczył w walkach z bolszewikami. Przejściowo, jako jeden z ocalałych oficerów baonu, 27 maja 1920 r. dowodził II baonem. 19 sierpnia przyczynił się do zdobycia Myszyńca i jego utrzymania. Od 15 września w zastępstwie dowodził III baonem. 15 grudnia awansował na por. piech. ze starszeństwem z 1 kwietnia. W listopadzie jako dowódca komp. ckm mianowany dodatkowo komendantem szkoły podoficerskiej 17 DP, którą dowodził do 25 marca 1921 r.

W okresie od 6 sierpnia do 12 listopada 1921 r. przebywał na kursie dowódców baonów DOGen Poznań, a od 20 marca do 23 września 1922 r. na kursie administracyjnym DOK nr VII w Poznaniu. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r. Był zastępcą dowódcy (wrzesień-październik 1922) i w zastępstwie dowódcą (od 16 października) baonu sztabowego 69 pp. Od 20 października 1923 r. dowodził 1 komp. ckm. W okresie od 15 września do 15 grudnia 1925 r. przebywał na kursie w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, potem od 29 marca do maja 1926 r. na kursie jazdy konnej. 20 października 1927 r. przeniesiony do 9 baonu KOP w Klecku. W lipcu 1928 r. dowodził 3 komp. graniczną. Od 20 października 1930 r. kwatermistrz baonu. W okresach od 18 grudnia 1933 do 22 stycznia 1934 oraz od 22 kwietnia do 1 czerwca 1935  r. zastępował dowódcę baonu. 5 listopada 1935 r. został kwatermistrzem baonu KOP „Suwałki”. Był również (5-25 grudnia 1935, 6 października 1938–10 lutego 1939) w zastępstwie jego dowódcą. Następnie kwatermistrz baonu KOP „Rokitno”. Funkcji tej jednak nie objął, ponieważ 23 lutego został wyznaczony zastępcą szefa Budownictwa KOP z siedzibą w Warszawie.

W kampanii wrześniowej początkowo komendant kwatery głównej 38 DPrez, a od 11 września kwatermistrz i oficer płatnik 1 pkaw KOP. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie. Po rozbiciu pułku uniknął niewoli i przedostał się do Katowic, gdzie przebywał u rodziny. Następnie zamieszkał w Warszawie. Aresztowany przez  Niemców i uwięziony w oflagu IX C w Molsdorf, potem II C w Woldenbergu. 25 stycznia 1945 r. ewakuowany z grupa jeńców w głąb Niemiec. Po uwolnieniu  z niewoli przebywał na zachodzie. Do kraju powrócił  w lipcu 1945 r.

We wrześniu tego roku wyjechał z rodziną do Dzierżoniowa na Dolnym Śląsku i objął w Wyganowie gospodarstwo rolne W okresie kolektywizacji został zmuszony do zdania gospodarstwa. Następnie pracował w różnych zakładach rolno-produkcyjnych. Od 1955 r. mieszkał i pracował w Koźminie.

Zmarł  28 grudnia 1965 r. w Koźminie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Marią Taterką.