Urodził się 23 kwietnia 1897 r. w Kaplonosach pow. Włodawa. Syn Konstantego i Julianny z Topolskich.
W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej. W końcu 1915 r. przeszedł do Bryg. Strzelców Polskich. Następnie w Dywizji Strzelców Polskich i I Korpusie Polskim w Rosji. Od 1918 r. w III Korpusie Polskim.
Od 1919 r. komendant stacji rozdzielczej w Mińsku. Następnie (od października 1920 r.) adiutant Naczelnego Dowódcy Wojsk Litwy Środkowej gen. Lucjana Żeligowskiego.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., był kierownikiem kancelarii Inspektora Armii nr 2 w Warszawie gen. Lucjana Żeligowskiego. W kwietniu 1925 r. przeniesiony do 25 pp. Z dniem 1 lipca 1925 r. awansował na kpt. piech. W grudniu tego roku objął stanowisko oficera ordynansowego ministra Spraw Wojskowych gen. Lucjana Żeligowskiego. Po przewrocie wojskowym w maju 1926 r. oficer ordynansowy gen. Żeligowskiego jako inspektora armii. Po jego przejściu w stan spoczynku (31 sierpnia 1927) został oficerem ordynansowym inspektora armii gen. Kazimierza Sosnkowskiego. 19 marca 1938 r. awansował na mjr adm. Został wówczas oficerem dyspozycyjnym inspektora armii „na odcinku Polesie” gen. Kazimierza Sosnkowskiego.
Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. brał udział w obronie Lwowa. Negocjował z Sowietami warunki poddania miasta. Po kapitulacji załogi (22 września) dostał się do niewoli, z której rychło zbiegł i przedostał się na Węgry, a stamtąd do Francji. Od listopada 1939 r. był oficerem dyspozycyjnym gen. Sosnkowskiego jako Komendanta Głównego ZWZ. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii, w dalszym ciągu współpracował z gen. Sosnkowskim, także po jego dymisji z funkcji państwowych (25 lipca 1941). Od 8 lipca 1943 do 30 września 1944 r. był oficerem sztabowym do zleceń gen. Sosnkowskiego jako Naczelnego Wodza. Po dymisji z funkcji Naczelnego Wodza pozostawał jako jego oficer do zleceń. Od lipca 1945 r. służył w Gabinecie Naczelnego Wodza gen. Tadeusza Komorowskiego, zaś od listopada 1945 do 1946 r. w Oddz. Ogólnym sztabu Naczelnego Wodza.
Zdemobilizowany, przebywał na emigracji, a potem powrócił do Polski.
Zmarł 14 lutego 1986 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych, srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej..
R. Dalecki, Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1989 roku, Rzeszów 1989; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.