Jan Jęczmyk

Urodził się 22 czerwca 1883 r. w Bojszowach pow. Pszczyna. Syn Józefa, rolnika, i Jadwigi z Mżyków (Mrzyków).

Z powodów materialnych nie ukończył szkoły powszechnej i mając 16 lat rozpoczął pracę w kopalni „Giesche”.

Zakładał biblioteki Towarzystwa Czytelni Ludowych, uczył dzieci wiejskie języka polskiego i historii. W 1913 r. założył Towarzystwo Śpiewu „Jutrzenka”.

W czasie I wojny światowej w 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej. Podczas działań frontowych ciężko ranny i jako inwalida został zwolniony do rezerwy. Powrócił wówczas do domu.

W styczniu 1919 r. założył komórkę POW Górnego Śląska. Wkrótce objął dowództwo komp. POW Górnego Śląska w Bojszowach. W czerwcu dowodził akcją zdobycia broni i amunicji oddziału Grenzschutzu w Bojszowach. W czasie I powstania śląskiego w nocy na 17 sierpnia 1919 r. na czele oddziału opanował Bojszowy i okoliczne wsie. Wskutek natarcia kawalerii niemieckiej na wieś (19 sierpnia) wycofał się na teren Polski do Oświęcimia. Po amnestii powrócił do rodzinnej wsi i podjął aktywną działalność plebiscytową. W III powstaniu śląskim (od maja 1921 r.) był dowódcą służby wartowniczej ochraniającej szpital powstańczy w Bieruniu Starym.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnej miejscowości. Pracował jako urzędnik skarbowy.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. ewakuował się do rejonu Lwowa. Po zakończeniu walk powrócił do domu. Wkrótce aresztowany przez Niemców, został osadzony w twierdzy w Toruniu. Ze względu na stan zdrowia warunkowo zwolniony, pozostawał pod dozorem policji w Bieruniu Starym. Ponownie aresztowany 24 grudnia 1940 r., został uwięziony w Pszczynie. 26 lutego 1941 r. osadzony w obozie koncentracyjnym w Auschwitz (nr więźnia 25 548).

Zamordowany 30 marca 1942 r. w obozie.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Katarzyną N., miał ośmiu synów.