Bojownikom niepodległości

Jan Jedliński

(1894–po 1934)

Urodził się 20 września 1894 r. w Nadbrzeziu (obecnie część Sandomierza). Syn Zygmunta.

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Kruk”. Służył w oddziale telefonicznym 1 pp LP. Chory, na początku lutego 1915 r. przebywał w szpitalu rezerwowym zorganizowanym w szkole ludowej w Kętach. Po rekonwalescencji w 1part LP, uzyskał stopień ogn.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W stopniu ogn. sztabowego w part. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Huszt, skąd 2 kwietnia zbiegł do Warszawy.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. W lutym 1919 r. w stopniu pchor. w 9 komp. Pułku Ziemi Rzeszowskiej (potem: 17 pp). Od marca w 7 part w Warszawie. Mianowany 1 czerwca 1919 r. ppor. łączn., został przeniesiony z Inspektoratu Wojsk Łączności do 1 płączn. W sierpniu został dowódcą komp. telegraficznej jazdy. W czerwcu 1921 r. w stopniu por. łączn. służył w I baonie zapasowym telegraficznym. Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rez. łączn. z 1 czerwca 1919 r., 2 stycznia 1932 r. awansował na kpt. rez. łączn.

W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. Pracował jako prokurent Państwowego Banku Rolnego.

Zmarł po 1934 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Źródła

Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; „Monitor Polski” nr 64/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.