Jan Józef Adamus

Urodził się 12 marca 1896 r. w Krakowie. Syn Antoniego i Franciszki z Połącarzów.

Ukończył gimnazjum w Stanisławowie, po czym od 1915 r. studiował prawo na uniwersytecie w Wiedniu, a od 1916 r. we Lwowie. Studia ukończył w 1920 r., uzyskując doktorat.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) służył w Wojsku Polskim. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. aud. z 1 czerwca 1919, został zatrzymany w służbie czynnej. Służył w Wojskowym Sądzie Rejonowym we Lwowie (1923, 1924). Przemianowany na oficera służby stałej, 1 stycznia 1928 r. awansowany na stopień kpt. aud., przed 1932 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Do roku 1933 pracował jako st. asystent w Katedrze Dawnego Prawa Polskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza. W roku 1933 przeniósł się do Wilna i tam kierował Archiwum Miasta i jednocześnie był docentem w Katedrze Historii Prawa Polskiego Uniwersytetu Stefana Batorego.  Członek–korespondent Tow. Naukowego Warszawskiego, należał do Tow. Nauk we Lwowie i Tow. Przyjaciół Nauk w Wilnie.

W 1940 r. zesłany do Uzbekistanu. Po podpisaniu umowy Sikorski–Majski we wrześniu 1941 r. uwolniony. Wstąpił do WP. Był kierownikiem archiwum Armii Polskiej na Wschodzie. Od 1944 r. kierownik archiwum i muzeum PSZ. Jednocześnie w latach 1944–1947 wykładowca polskiego Wydziału Prawa uniwersytetu w Oxfordzie. Następnie powrócił do Polski.

Od 1947 r. pracował w katedrze historii prawa polskiego Uniwersytetu Łódzkiego. Od 1954 r. jako prof. nadzwyczajny kierował Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. W 1959 r. mianowany prof. zwyczajnym. Jednocześnie w latach 1949–1951 kierownik biblioteki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi. Pracował też w Instytucie Nauk Prawnych PAN (do 1961) oraz w Instytucie Historii PAN (od 1961). Specjalizował się w historii ustroju politycznego i ideologii ustrojowej oraz w historii prawa polskiego i litewskiego. Autor prac naukowych. Zmarł 19 czerwca 1962 r. w Łodzi.

Odznaczony Medalem Niepodległości.