Urodził się 14 maja 1897 r. w Sosnowcu. Syn Karola i Józefy z Żurków.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich ps. „Morus”. Służył w 1 komp. V baonu 7 pp LP. W sposób szczególny wyróżnił się w bitwie pod Konarami – był imiennie wymieniony w rozkazie J. Piłsudskiego wydanym po tej bitwie.
Lachor Jan, szeregowiec tegoż V batalionu, cofając się przy odwrocie z Kozinka ostatni, osłaniał celnymi strzałami odwrót swoich, a będąc zupełnie odcięty, schował się w dole na ziemniaki, by po 24 godzinach, spędzonych o głodzie, przekraść się z powrotem do swoich.
Podczas kampanii wołyńskiej w październiku 1915 r. dostał się do niewoli.
W niepodległej Polsce mieszkał w Łucku. Pracował jako księgowy i nauczyciel.
Zmarł po 1937 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
T. Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; „Monitor Polski” nr 64/1937; V Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.