Jan Lachowicz

Urodził się 14 maja 1897 r. w Starym Samborze. Syn Antoniego i Zuzanny z Langenfeldów.

Ukończył seminarium nauczycielskie w Tarnopolu (1914).

Od 1914 r. członek Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 5 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Omar”. Służył w 2 komp. 1 pp LP. Kontuzjowany pod Kuklami na Wołyniu. Następnie w 1 part LP i 4 pp LP. Wiosną 1917 r. ukończył szkołę oficerską pułku. Służył potem w komp. km 4 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 40 i 33 pp.

Od listopada 1918 r. w WP. Brał udział w walkach z Ukraińcami; w grudniu pod Ustrzykami dostał się do niewoli. Po uwolnieniu przydzielony do 5 pp leg. W jego składzie uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Mianowany 1 września 1919 r. ppor. piech., rozkazem z 14 listopada został oficerem do zleceń w Dowództwie Powiatowym Etapów Troki.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., od 1922 do 1930 r. służył w 11 pp. W marcu 1930 r. przeniesiony do 84 pp, został komendantem obwodowym PW. Awansowany 1 stycznia 1932 r. na mjr. piech., w marcu tego roku objął dowództwo baonu 84 pp, a w kwietniu 1934 r. funkcję kwatermistrza pułku. Od 1938 r. dowodził baonem KOP „Ostróg”. 19 marca 1939 r. awansował na ppłk. piech.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. 3 września został dowódcą II baonu 98 pp rez (zmobilizowany baon KOP „Ostróg”). Brał udział w walkach na Podkarpaciu. Ranny 18 września w Jamelnie koło Janowa Lwowskiego. Przewieziony do 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu.

Zmarł z ran 24 września 1939 r. w szpitalu w Przemyślu.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Feliksą Spaczyńską, miał córki Barbarę Zofię (ur. 1922) i Czesławę Wacławę (ur. 1925).