Jan Ladra

Urodził się 9 czerwca 1895 r. w Kobierzynie (obecnie część Krakowa). Syn Jana.

W czasie I wojny światowej od 20 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Początkowo służył w 6 komp. 2 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W stopniu kpr. służył w part. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Po 1918 r. w WP. W lutym 1919 r. w 11 pap, a następnie w Kadrze Nowozaciężnych w Krakowie. 1 kwietnia 1919 r. mianowany ppor. art. Rozkazem z 27 listopada przeniesiony do składu amunicji w Tarnopolu.

Zweryfikowany jako por. uzbr. z 1 czerwca 1919 r., służył w Okręgowym Zakładzie Uzbrojenia VI (1923, 1924). Awansowany 1 lipca 1925 r. na kpt. uzbr., służył w 6 Okręgowej Składnicy Uzbrojenia (1928) i szefostwie uzbrojenia OK nr VI (1932, 1939). Awansowany 19 marca 1938 r. na mjr. uzbr., wiosną 1939 r. był inspektorem amunicji i pgaz.

Podzas II wojny światowej brał udział w kampanii 1939 r. Dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny m.in. w oflagu VII A w Murnau.

Po wojnie przez wiele lat pracował w Akademii Medycznej.

Zmarł 16 grudnia 1978 r. i został pochowany na Nowym Cmentarzu Podgórskim w Krakowie kwat. Va.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Ludmiłą N., miał syna Jerzego (29 X 1924-24 I 2010).