Jan Lamers

Urodził się 10 września 1897 r. w Białej Niżnej pow. Grybów. Syn Jana i Pauliny z d. Kolousek.

Uczył się w seminarium nauczycielskim, ukończył trzy lata.

Członek Zw. Strzeleckiego w Rzeszowie.

W czasie I wojny światowej od 3 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich ps. „Jurand”. Mianowany 27 sierpnia kpr., służył w 5 komp. 3 pp LP. Ranny 29 października podczas bitwy pod Mołotkowem, na początku grudnia 1914 r. przebywał w szpitalu w Sopron. Służył w 6 komp. 3 pp LP. Ranny w czerwcu 1915 r. pod Rarańczą i 21 czerwca 1916 r. pod Hruziatynem. Od 15 marca 1917 r. kształcił się w szkole oficerskiej pułku w Zegrzu.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 3 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) od 18 lutego do 4 kwietnia internowany przez Austriaków w Szeklence.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. W składzie 18 pstrz walczył na froncie włoskim.

Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 5 komp. 17 pp. 1 marca 1919 r. mianowany ppor. piech. i przeniesiony do 1 pp leg. Brał udział w walkach z bolszewikami.

W czerwcu 1921 r. w stopniu kpt. piech. w 72 pp. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 5 pp leg (1923, 1924). W 1928 r. był komendantem obwodu PW 71 pp. W latach 1929-1930 studiował na Wydz. Administracji Państwowej i Komunalnej Szkoły Nauk Politycznych. Awansowany 1 stycznia 1930 r. mjr. piech., służył w 36 pp. Od 5 stycznia 1931 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W październiku 1931 r. powrócił do 36 pp, w którym sprawował funkcję dowódcy baonu. 3 listopada 1932 r. ponownie powołany do Wyższej Szkoły Wojennej, po jej ukończeniu 1 października 1933 r. przydzielony do DOK nr I. Awansowany 19 marca 1938 r. na ppłk. dypl. piech., wiosną 1939 r. był szefem wydz. mobilizacji i uzupełnień DOK nr I w Warszawie.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. był organizatorem i dowódcą improwizowanej grupy „Szack” (do 12 września). 18 września został szefem sztabu grupy „Kowel”. Po zakończeniu walk od początku 1940 r. brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK ps. „Florian”. Od lata 1940 do listopada 1941 r. był komendantem Obwodu Warszawa Śródmieście ZWZ. Następnie szef wydz. mobilizacji i odtwarzania sił zbrojnych w Oddz. I Komendy Głównej ZWZ/AK. Podczas powstania warszawskiego od 9 sierpnia 1944 r. szef sztabu Grupy „Północ”. Autor planu przebicia się oddziałów ze Starego Miasta do Śródmieście (30/31 sierpnia). 27 września awansował na płk. dypl. piech. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu II C w Woldenbergu. Uwolniony przez oddziały Armii Czerwonej (31 stycznia 1945 r.), powrócił do Polski.

Mieszkał w Warszawie. Pracował w budownictwie. W 1957 r. przeszedł na emeryturę.

Zmarł 24 listopada 1957 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. A-24.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.