Jan Lapis

Urodził się 9 stycznia 1898 r. w Kłecku koło Gniezna. Syn Antoniego i Pelagii z Kleiborów. Brat Władysława (zob.).

Kształcił się w Kłecku.

W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. 28 grudnia 1918 r. uczestniczył w zebraniu założycielskim komp. kłeckiej. Ranny 31 stycznia 1919 r. pod Nową Wsią. Od lutego do kwietnia nadzorował przejętą od Niemców pocztę. Następnie w WP. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech., 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. piech.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnej miejscowości. Po śmierci ojca z bratem Bolesławem prowadził rodzinną piekarnię. W latach 1929-1939 kierownik Banku Ludowego w Kłecku.

Prezes Tow. Powstańców i Wojaków w Kłecku, był też prezesem komitetu budowy pomnika ku czci poległych w powstaniu wielkopolskim mieszkańców Kłecka. W końcu lat 30. aktywny członek Straży Pożarnej w rodzinnym mieście. Był członkiem zarządu, a w końcu jej prezesem.

Podczas II wojny światowej 4 września 1939 r. objął komendę Straży Porządkowej w Kłecku. Na jej czele w dniach 8 i 9 września dowodził obroną cywilną miasta. Po jej zakończeniu ukrywał się. Po zakończeniu walk powrócił do domu, gdzie okupanci niemieccy zastosowali wobec niego areszt domowy. Aresztowany 15 października, został uwięziony w Wągrowcu.

Prawdopodobnie został zamordowany 11 listopada 1939 r. w lasach durowskich koło Wągrowca.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 24 II 1930) z Władysławą Perlicką, miał syna Zbigniewa i córki Izabelę oraz dwie zmarłe w niemowlęctwie.

Jest wymieniony na tablicy poświęconej dowódcom obrony Kłecka w tym mieście.