Jan Lech Jarnuszkiewicz

Urodził się 21 października 1893 r. we wsi Sadlno (obecnie pow. Konin). Syn Izydora Jana i Józefy Władysławy z Sokołowskich.

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Mianowany ppor. art., od października 1919 r. był instruktorem w Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Przydzielony do 16 pap, w jego szeregach w 1920 r. uczestniczył w walkach z bolszewikami.

Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1925 r. na kpt. art., m.in. dowodził 2 baterią tego pułku. Od początku  1931 r. służył w dowództwie 1 DP Leg. W 1933 r. przeniesiony do 33 dal. Od 1938 r. był oficerem sztabu opl DOK nr VII w Poznaniu.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. służył w sztabie Armii „Poznań”. Brał udział w bitwie nad Bzurą. Po zakończeniu walk mieszkał na terenie pow. Łęczyca. Od 1940 r. brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK ps. „Izydor”, „Kazimierz”, „Wujek”. Od czerwca do lipca 1941 r. był komendantem Obwodu Łęczyca ZWZ. Wobec groźby aresztowania został oddany do dyspozycji Komendy Okręgu Łódź ZWZ/AK. Awansowany z dniem 11 listopada 1942 r. na mjr. art., od grudnia był komendantem Obwodu Łask AK. W marcu 1943 r. został komendantem Inspektoratu Rejonowego Łódź AK. Aresztowany 12 czerwca w okalu konspiracyjnym przy ul. 8 Marca (Emilii). Torturowany w śledztwie, ostatecznie został osadzony w obozie koncentracyjnym w Auschwitz, a potem w Mauthausen.

Zamordowany 7 lutego 1944 r. w obozie.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Irminą Idzikowską, miał córki Krystynę (27 IX 1932–1 V 2017) zamężną Jaszkowską oraz Bożenę (14 VII 1939–21 I 1987) zamężną Mijakowską.