Jan Lekwar

Urodził się 9 grudnia 1896 r. w Uhrynowie Dolnym (Wołczyńcu?), Stanisławowskie. Syn Walentego i Rozalii.

W czasie I wojny światowej od 6 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Jako podoficer służył w 2 komp. III baonu 1 pp LP. Ranny 6 grudnia w bitwie pod Marcinkowicami. Po rekonwalescencji powrócił do komp. Chory, do 28 sierpnia 1915 r. leczył się w szpitalu twierdzy nr 9 w Krakowie. Od końca listopada w 3 komp. III baonu 1 pp LP. Na początku kwietnia 1917 r. w 10 komp. 1 pp LP (2 komp. III baonu). Uzyskał stopień st. szer.

Po 1918 r. w WP. Służył w I dyonie żandarmerii. W niepodległej Polsce podoficer zawodowy. Co najmniej od 1925 do 1932 r. w stopniu st. ogn. służył w 1 pac.

Członek Zw. Legionistów Polskich.

Podczas II wojny światowej pkampanii 1939 r. przedostał się do Francji. Walczył w kampanii francuskiej 1940 r. Dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w stalagu XVII A w Kaisersteinbruch. W 1942 r. przedostał się do Wlk. Brytanii. W sierpniu 1943 r. w stopniu chor. służył w 1 pac.

Po zakończeniu wojny i demobilizacji powrócił do Polski.

Zamieszkał w Lądku-Zdroju. Pracował prawdopodobnie jako księgowy.

Zmarł 20 października 1979 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Lądku-Zdroju.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Olgą N.