Jan Leon Jaremski

Urodził się 4 maja 1896 r. w Stechnikowcach koło Zbaraża. Syn Stanisława, zarządcy majątku, i Anny z Porochońskich.

Od 1913 r. należał do Polskich Drużyn Strzeleckich (Związku Strzeleckiego?).

Od 3 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich.  Początkowo służył w 1 pp LP. Następnie w 3 komp. IV baonu 5 pp LP. Ranny 18 maja 1915 r. podczas bitwy pod Konarami. Do 1 lipca leczył się w szpitalu legionowym w Kamińsku, a potem przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w tym mieście. W tym też czasie zdał eksternistycznie maturę w Wiedniu. W październiku przeniesiony do kadry artylerii w Jeżowie. Ukończył kurs specjalistyczny w Wiedniu, po czym przeszedł do służby liniowej w 1 part LP. Uczestniczył w walkach na Wołyniu.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Żurawicy.

Zwolniony, 28 kwietnia został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.

W listopadzie 1918 r. aresztowany przez Ukraińców w Tarnopolu.

Podczas polskiej ofensywy uwolniony, 2 czerwca 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w baonie tarnopolskim. 1 lipca mianowany ppor. art. Przydzielony do 2 pap. 21 stycznia 1920 r. został dowódcą czołówki amunicyjnej w grupie gen. Bonni. Następnie, w stopniu por. art., był referentem uzbrojenia 18 DP. W jej składzie walczył z bolszewikami. Szczególnie wyróżnił się w sierpniu 1920 r. podczas walk w rejonie Mławy, Ciechanowa i Rudy.

Służył w 12 pap. Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu. Awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. art., służył w 12 pap. Następnie od kwietnia 1928 r. w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Był komendantem klasy. W latach 1930–1933 dowodził 2 baterią szkolną. 1 stycznia 1931 r. awansował na mjr. art. Od końca października 1933 r. był dowódcą I dyonu 7 pac. Od 15 grudnia 1935 r. dyrektor nauk w Szkole Podchorążych Artylerii. Awansowany 19 marca 1938 r. na ppłk. art., od 1 lipca tego roku zajmował stanowisko zastępcy komendanta szkoły. Funkcję tę sprawował do wojny.

Podczas kampanii 1939 r. brał udział w walkach nad Bugiem. Zapewne dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w niej do końca wojny.

W 1945 r. zgłosił się do służby w LWP. Skierowany do Centrum Wyszkolenia Artylerii, 19 grudnia awansował na płk. art. W 1946 r. przeniesiony do rezerwy.

Pracował jako kierownik działu planowania w Centralnym Biurze Konstrukcji Kotłów w Tarnowskich Górach.

Zmarł 21 maja 1957 r. w Krakowie. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim kwat. XXXI.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Teresą Wieczorek, miał z nią synów Jana (ur. 1937) i Andrzeja (ur. 1939).