Jan Leszczyna

Urodził się 6 maja 1888 r. w Szałszy na Śląsku. Syn Wojciecha i Franciszki z Twardawych.

W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej.

Członek organizacji narodowych (20 kwietnia 1919-25 marca 1920 i 15 maja 1920 do 5 lipca 1923).

Uczestnik III powstania śląskiego (1921 r.).

W okresie od 6 lipca 1921 do 15 czerwca 1922 r. w Straży Gminnej. Od 7 lipca 1922 r. w Policji Województwa Śląskiego. Początkowo (do 19 sierpnia 1922 r.) w oddziale kontroli granicznej komendy miejskiej w Królewskiej Hucie. Następnie w komisariacie Dworzec w Katowicach (do 14 września 1922 r.) i w komendzie Obozu (do 30 listopada 1923 r.). Potem (23 stycznia 1924 r.) w I komisariacie w Królewskiej Hucie, ekspozyturze w Klimzowcu pow. Katowice (do 30 listopada) i w Komendzie Rezerwy w Katowicach (do 14 lutego 1925 r.). Następnie kolejno na posterunku w Mokrem (do 31 maja 1926 r.) i Mikołowie (do 19 stycznia 1927 r.) oraz na posterunku w Klimzowcu (do 1 grudnia 1929 r.). Przeniesiony do Wydz. Śledczego w Królewskiej Hucie, od 16 lipca 1933 r. był funkcjonariuszem na posterunku w Klimzowcu. Po 1931 r. awansował na st. posterunkowego.

Podczas kampanii 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 020/3 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze..

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na aspiranta.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.