Jan Łomnicki

Urodził się 17 października 1894 r. we wsi Zaścianocze koło Trembowli. Syn Antoniego.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w 2 komp. 3 pp LP, uzyskując stopień plut. Przeszedł cały szlak bojowy pułku.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Brał udział w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Następnie dołączył do II Korpusu Polskiego. Mianowany chor. piech.

Od 15 listopada 1918 r. w Wojsku Polskiego. Awansowany z tym dniem na ppor. piech., 21 listopada przydzielono go do Brygady Kresowej. 18 stycznia 1919 r. przeniesiony do 25 pp. 1 grudnia 1919 r. awansował na por. piech. Służył wówczas w 32 pp.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., w pułku tym służył co najmniej do 1924 r. Awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. piech., służył w dowództwie 11 DP (1928), a potem w 48 pp. W marcu 1932 r. przeniesiony ze stanowiska dowódcy baonu na komendanta obwodu Przysposobienia Wojskowego. Od sierpnia 1935 r. był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień/Komendy Rejonowej Uzupełnień w Wilejce.

Podczas kampanii 1939 r. po agresji sowieckiej z 17 września 19 września w Mejszagole przekroczył granicę litewską i został internowany. Po aneksji Litwy przez Sowietów od 13 lipca 1940 r. przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) przewieziony do obozu jenieckiego w Griazowcu (2 lipca), po podpisaniu umowy Sikorski-Majski 3 września został uwolniony. Wstąpił wówczas do Armii Polskiej w ZSSR. Razem z armią przeszedł na rodkowy Wschód. Służył później w Armii Polskiej na Wschodzie, gdzie pozostawał w stanie nieczynnym

Zmarł 17 września 1944 r. w Teheranie i został pochowany na tamtejszym Polskim Cmentarzu Katolickim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi.