Bojownikom niepodległości

Jan Łuć

(1894-po 1931)

Urodził się 20 października 1894 r. we Lwowie. Syn Antoniego.

W czasie I wojny światowej od 15 sierpnia 1915 r. w Legionach Polskich. W stopniu szer. służył w 11 komp. 6 pp LP. W jej składzie 12 września wyruszył na front. Ranny w październiku na Wołyniu. Po rekonwalescencji w kadrze Komendy Grupy LP. W maju 1916 r. w składzie komp. marszowej wyruszył na front. Przydzielony do kolumny sanitarnej II Brygady.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w kolumnie sanitarnej korpusu, awansując na st. szer. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. W składzie 55 pp brał udział w walkach na froncie włoskim, gdzie dostał się do niewoli.

Po powrocie do kraju wstąpił do Wojska Polskiego. We wrześniu 1920 r. pełnił służbę w baonie zapasowym 5 pp leg.

W niepodległej Polsce w Policji Państwowej. W 1931 r. posiadał stopień przodownika. Służył wówczas w Warszawie.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 179/1931
Źródła

IV Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; „Monitor Polski” nr 179/1931.