Jan Oberfeld

Urodził się 31 sierpnia 1896 r. w Płocku. Syn Rudolfa, adwokata, i Franciszki z Bernsztajnów. Uczył się w gimnazjum w Płocku.

Podczas I wojny światowej, od kwietnia 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w V baonie 7 pp LP. Wyróżnił się podczas walk pod Radawczykiem na Lubelszczyźnie (1915). Po likwidacji pułku w końcu września 1916 r. z V baonem wcielony do 5 pp LP (III baon). Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie potem w Łomży. Wiosną 1918 r. zwolniony, powrócił do Płocka. W tym też roku. zdał maturę w tamtejszym Gimnazjum im. Władysława Jagiełły. Podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Warszawskiej. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim; instruktor w 1 pap (potem: 7 pap). Brał udział w walkach z Ukraińcami pod Lwowem orazw wojnie z Rosją bolszewicką lat 1919–1920. Od roku 1922 dowódca komp. 25 batalionu Straży Celnej w Łanowcach, przemianowanego w listopadzie tego roku na 25 batalion Straży Granicznej. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., Ponownie w WP – był oficerem 52. pp w Złoczowie. 31 maja 1931 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Płocku, gdzie był sekretarzem adwokata. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, działał w organizacjach kombatanckich.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, walczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy (28 września) działał w konspiracji. Aresztowany przez Niemców w końcu 1942 r. w Warszawie, został osadzony na Pawiaku i rozstrzelany.