Urodził się 21 sierpnia 1867 r. w Bacewiczach na Mińszczyźnie. Syn Cezarego, ziemianina, i Leonildy z Łuckjewiczów. Brat Stefana (zob.).
Ukończył gimnazjum klasyczne w Mińsku Litewskim (1885). W 1882 r. należał do współzałożycieli pierwszego po powstaniu styczniowym tajnego polskiego kółka uczniowskiego. Po uzyskaniu matury studiował na Wydz. Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego i w 1890 r. uzyskał dyplom lekarski. Należał wówczas do studenckiego koła samokształceniowego („Koło” lub „Kółko Katalogowe”).
W latach 1887–1890 należał do organizacji „Zet”. Był jej jednym z pierwszych członków, w latach 1888–1889 sekretarz (przewodniczący) jego Komitetu Centralnego, 1889–1890 starszy grupy warszawskiej. Członek Ligi Polskiej, a potem Ligi Narodowej.
Po ukończeniu studiów początkowo praktykował w Radoszkowiczach na Wileńszczyźnie. Odbył studia specjalistyczne w 1897 r. u Teodora Dunina w Warszawie (interna i choroby kobiece), a potem u Edmunda Neussera (interna) w Wiedniu.
W 1898 r. zamieszkał w Mińsku Litewskim. Od 1904 r. zarządzał szpitalem Mińskiego Towarzystwa Dobroczynności. Po rewolucji 1905 r. wystąpił z Ligi Narodowej. Był między innymi wiceprezesem Towarzystwa „Oświata” (od 1906). Członek zarządu Ligi do Walki z Gruźlicą (1991–1912).
Podczas I wojny światowej w 1917 r. został wiceprezesem Rady Polskiej Ziemi Mińskiej, prezesem Stowarzyszenia Lekarzy i Przyrodników Polskich (od 1917), wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Mińsku (od 1918). W końcu 1918 r. został członkiem Komitetu Związków i Organizacji Polskich w tym mieście. Po zawieszeniu jego działalności od marca 1919 r. członek tajnej Polskiej Rady Głównej w Mińsku Litewskim. Prezes Rady Okręgowej m. Mińska (od 1918). Współpracował z POW.
W 1919 r. jako pełnomocnik PCK zorganizował szpital PCK i był prezesem mińskiego oddziału tej organizacji. Członek zarządu Polskiej Rady Szkolnej Ziemi Mińskiej. W 1920 r. przyjechał do Warszawy. Przewodniczący Mińskiego Zarządu Okręgowego Towarzystwa Straży Kresowej i wiceprezes Rady Zarządzającej z siedzibą w tym mieście.
W sierpniu 1920 r. wstąpił ochotniczo do WP i w stopniu mjr. lek. był ordynatorem szpitala mokotowskiego. Służył w nim do sierpnia 1921 r., po czym został przeniesiony do rezerwy.
Pracował w Szpitalu Św. Ducha w Warszawie,, będąc w nim st. asystentem (do 1928). Przez wiele lat pracował w Ubezpieczalni Społecznej, a potem w prywatnym zakładzie specjalistycznym „Omega” i jako lekarz z prywatną praktyką.
Należał do Związku Seniorów Organizacji Młodzieży Narodowej i Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej.
Podczas II wojny światowej Podczas powstania warszawskiego brał udział w pracach cywilnej służby sanitarnej Śródmieście–Południe (1944).
Zmarł 13 grudnia 1953 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 83.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i orderem Polonia Restituta 4 kl.
Żonaty (od 12 X 1906) z Aleksandrą Żylińską, małżeństwo to pozostało bezpotomne.
S. Łoza, Czy wiesz kto to jest? t. 2, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 132/1931; E. Muszalski, w: Polski Słownik Biograficzny t. XXIII z 1978; I. Ziemiański, Praca kobiet w P.O.W.–Wschód, Warszawa 1933.