Urodził się 10 maja 1894 r. w Zagórzu pow. Sanok.
Jesienią 1911 r. zorganizował I Drużynę Skautową im. W. Łukasińskiego w Sokalu.
W niepodległej Polsce po 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Zweryfikowany jako por. int. z 1 listopada 1921 r. Co najmniej od 1928 do 1932 r. służył w Wyższej Szkole Intenentury w Warszawie. 1 stycznia 1932 r. awansował na kpt. int. Ukończył studia na Politechnice Waszawskiej, uzyskując w 1932 r. dyplom inżyniera. Wiosną 1939 r. był oficerem intendentury 28 DP.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. szef służby intendentury 28 DP. W ramach Armi „Łódź” walczył na terenie Łódzkiego i w obronie Modlina. Zapewne po kapitulacji załogi (29 września) dostał się do niewoli niemieckiej, z której rychło został zwolnony. Potem brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK ps. „Ursyn”. Służył w sztabie Obszaru Warszawskiego AK. Awansował do stopnia mjr. int. Uczestnik powstania warszawskiego. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października 1944) dostał się do niewoli niemieckiej.
Zmarł 12 stycznia 1948 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908–1914, Warszawa 1935; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 287/1931; Rocznik oficerski 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; Spis inżynierów elektryków polskich, Warszawa 1936.