Urodził się 7 kwietnia 1895 r. w Rzeszowie (Muszynie?). Syn Jana Emila i Marii z Zajączkowskich.
Podczas I wojny światowej od sierpnia 1914 r. służył w Legionach Polskich w 2 Pułku Ułanów II Brygady LP, uzyskujc stopień wachm. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. od września podjął służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) i likwidacji pułku (19 lutego) internowany przez Austriaków w Synowódzku.
Zwolniony, został wcielony do armii austro–węgierskiej.
W niepodległej Polsce po 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Z dniem 1 marca 1919 r. mianowany ppor. kaw., 1 kwietnia 1920 r. awansował na por. kaw. Brał udział w wojnie z bolszewikami
Zweryfikowany jako por. kaw. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na rtm. kaw., co najmniej od 1923 służył w 8 psk. Był między innymi dowódcą szw. Ukończył kurs dowódców szw. w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W 1935 r. przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwie Spraw Wojskowych, zajmował stanowisko referenta. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na mjr. kaw. i mianowany kwatermistrzem 1 psk.
Na tym stanowisku (w ramach Warszawskiej Brygady Pancerno–Motorowej) brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Uczestniczył w walkach na Lubelszczyźnie. Po ich zakończeniu podjął działalność konspiracyjną w szeregach ZWZ/AK ps. „Jan”, „Ostoja”. Od 1942 r. był komendantem Inspektoratu Rejonowego Środkowego AK Kobryń, zaś od 1943 r. Inspektoratu Rejonowego Wschodniego AK Prużana. W styczniu 1944 r. aresztowany przez Niemców.
Zginął w lutym 1944 r. w więzieniu w Brześciu nad Bugiem.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Marią Zborowską, miał z nią syna Witolda (1928–2017).
L. Głowacki, Działaia wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 29/1932; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski, 1939, Kraków 2006.