Jan Paweł Łukowicz

Urodził się 24 lipca 1886 r. w Chojnicach. Syn Jana, lekarza, i Bogumiły z Sikorskich.

Uczył się w gimnazjum w Chojnicach, gdzie od 1903 r. należał do tajnego kółka Filomatów Pomorskich. Następnie kształcił się w gimnazjum w Grudziądzu, w którym w 1907 r. uzyskał maturę. Studiował medycynę na uniwersytetach w Bonn, Münster i Berlinie, uzyskując 1 października 1913 r. dyplom lekarski, a 15 lipca 1914 r. doktorat.

Praktykował w berlińskiej klinice uniwersyteckiej (1 października 1912-1 lutego 1913), po czym w klinice chirurgicznej pod kierunkiem prof. Rudolfa Klappa i prof. Augusta Biera w Berlinie.

Podczas drugiej wojny bałkańskiej od 10 lipca do 21 sierpnia 1913 r. pod kierunkiem prof. Klappa pracował  w serbskim szpitalu polowym.

W czasie I wojny światowej od 11 sierpnia 1914 r. w armii niemieckiej jako ordynator szpitala wojskowego w twierdzy w Chełmnie. Ze względu na stan zdrowia 15 lipca 1916 r. zwolniony z wojska.

Od października 1916 do marca 1917 r. pracował jako asystent prywatny prof. Rudolfa Klappa oraz wolnotariusz w klinice ginekologicznej prof. Ernsta Bumma. W kwietniu 1917 r. po swoim ojcu objął stanowisko dyrektora i ordynatora szpitala w Chojnicach.

Jednocześnie ponownie powołany do armii niemieckiej i przydzielony do szpitala zapasowego w Chojnicach. 1 maja 1919 r. w stopniu por. lek. przeniesiony do rezerwy.

Prawdopodobnie od 15 listopada 1918 r. należał do Organizacji Wojskowej Pomorza. Członek Powiatowej Komendy Straży Ludowej. Podczas powstania wielkopolskiego zajmował się przerzutem broni i amunicji dla oddziałów powstańczych, a potem werbunkiem do tworzonej Dywizji Pomorskiej.

Po objęciu Pomorza przez Polaków po 31 stycznia 1920 r. był członkiem komisarycznej Rady Miejskiej w Chojnicach.

Od 13 maja 1920 r. w Wojsku Polskim. W stopniu kpt. lek. był komendantem szpitala wojskowego w Chojnicach i lekarzem 4 Pułku Strzelców Granicznych.

Po zakończeniu wojny i likwidacji szpitala od 1 października 1921 r. lekarz 20 baonu celnego. W 1922 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce mieszkał w Chojnicach. Pracował jako lekarz naczelny szpitala św. Karola Boromeusza.

Działacz społeczny; założyciel i długoletni prezes PCK w Chojnicach, członek Rady Izby Lekarskiej Poznańsko-Pomorskiej (od 1931 r.). Wiceprezes Stowarzyszenia Lekarzy RP na obwód kaszubski. Założyciel i wiceprezes Pomorskiego Towarzystwa Łowieckiego, członek  Zarządu Głównego Polskiego Związku Stowarzyszeń Łowieckich w Warszawie.

Autor artykułów zamieszczanych w „Łowcu Polskim”. W 1924 r. przeprowadził pierwszy w niepodległej Polsce na Pomorzu konkurs wyżłów dowodnych.

Działacz regionalny, wieloletni prezes Towarzystwa Miłośników Chojnic i Okolic. Z jego inicjatywy od 1935 r. ukazywało się wydawnictwo „Zabory”. Członek Towarzystwa Naukowego w Toruniu i Towarzystwa Bibliofilów im. Joachima Lelewela w tym mieście. Członek Zarządu Obwodu Powiatowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.

24 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do WP. Służył jako ordynator w szpitalu wojskowym w Ciechocinku. Podczas ewakuacji szpitala w rejonie Garwolina 9 września został ciężko kontuzjowany. Przebywał w szpitalu w Tarnopolu, gdzie 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w niej do 24 października. 24 maja 1940 r. przedostał się na teren okupacji niemieckiej. Osadzony w obozie w Pabianicach, skąd 18 czerwca został zwolniony. Wyjechał wówczas do Sępólna, a następnie od października 1940 do 6 września 1944 r. pracował w szpitalach w Pucku, Elblągu i Nowym Dworze Gdańskim. Współpracował z Tajną Organizacją Wojskową „Gryf Pomorski” ps. „Sire-Wind”. W 1945 r. przyjechał do Chojnic.

Powrócił do pracy w szpitalu w Chojnicach, w którym do 1950 r. zajmował stanowisko jego dyrektora. Z powodu odniesionej w 1939 r. kontuzji nóg został inwalidą.

W 1956 r. był współzałożycielem oddziału Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego w Chojnicach.

Zmarł 13 września 1957 r. w Chojnicach i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym.

Odznaczony złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 3 kl.

Żonaty (od 1916 r.) z Marią Brochwicz-Donimirską, miał z nią syna Henryka (1917-1999), Hipolita (14 IV 1918-11 XII 1989) i córkę Jolantę (21 XI 1919-10 II 1929), a po jej śmierci (od 1923 r.) z Gustawą Moszczeńską, z którą miał córkę Reginę (ur. 1924).

Jego pamięci poświęcono tablicę na domu, w którym mieszkał, w Chojnicach.