Jan Stanisław Bystroń

Urodził się 20 października 1892 r. w Krakowie. Syn Jana i Marii z Cinciałów.
W 1910 r. ukończył gimnazjum w rodzinnym mieście. Studiował na wydz. filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz na Faculté des lettres w Paryżu (1912-1913). W 1914 r. uzyskał doktorat.
W czasie studiów w Krakowie należał do młodzieży niepodległościowej.
W 1918 r. został docentem etnologii na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1919 r. prof. nadzwyczajnym Uniwersytetu Poznańskiego (w 1922 r. prof. zwyczajnym). W latach 1919-1925 zajmował stanowisko kierownika katedry etnologii i etnografii. W 1925 r. podjął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim (kierownik katedry etnologii i socjologii), a w 1934 r. na Uniwersytecie Warszawskim (do 1948 r. kierownik katedry socjologii). Jednocześnie w latach 1934-1936 był szefem Dep. Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Na przełomie lat 20. i 30. prowadził badania śladów polskich w Algierii i na Bliskim Wschodzie. Autor licznych prac naukowych z zakresu etnologii.
Członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności (od 1933 r.), członek Tow. Naukowego we Lwowie (od 1931 r.), Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk (od 1920 r. członek korespondent, od 1947 r. członek zwyczajny), Tow. Naukowego Warszawskiego (od 1945 r. członek zwyczajny) i PAN (od 1952 r. członek tytularny).
W latach 1926-1932 sprawował funkcję sekretarza komisji etnograficznej PAU.
Podczas II wojny światowej aresztowany przez Niemców i przez kilka miesięcy więziony na Pawiaku. Brał udział w tajnym nauczaniu.
W 1963 r. przeszedł na emeryturę.
Zmarł 18 listopada 1964 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 19.III.1931) z Jadwigą Misiakowską, miał z nią syna.