Jan Teofil Janicki

Urodził się 20 grudnia 1897 r. w Bodzechowie pow. Radom. Syn Franciszka i Anny z Łubieńskich.

Uczył się w gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie.

Należał do skautingu.

W czasie I wojny światowej w 1916 r. powołany do armii rosyjskiej, ukończył szkołę oficerską w Peterhofie. Walczył z Niemcami nad Dźwiną.

Po rewolucji lutowej w Rosji wstąpił do I Korpusu Polskiego. Początkowo służył w pułku zapasowym w Moskwie, następnie w siłach głównych korpusu. Tam należał do POW – był oficerem łącznikowym kpt. Leopolda Lisa-Kuli.

Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. przyjechał do Warszawy i podjął studia na politechnice.

Jednocześnie kontynuował działalność w POW. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców.

Od listopada 1918 r. jako ppor. w Wojsku Polskim. Był referentem organizacyjnym wydziału I DOGen Warszawa.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, w 1922 r. ukończył Oficerską Szkołę Topografów i od tej pory aż do wojny służył jako topograf, triangulator, kartograf i kierownik grupy triangulacyjnej w Wojskowym Instytucie Geograficznym. Jednocześnie w latach 1932–1934 był wykładowcą w Szkole Podchorążych Inżynierii. 1 stycznia 1935 r. awansował na kpt. geogr.

W 1931 r. ukończył Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera.

Podczas kampanii 1939 r. z częścią instytutu znalazł się we Lwowie. Po kapitulacji załogi (22 września) dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 15/2 z początków kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z Marią N., miał z nią córkę Marię zamężną Sudrza oraz synów Andrzeja i Wojciecha.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.