Jan Ursyn–Zamarajew

Urodził się 19 czerwca 1891 r. w Częstochowie. Syn Jana i Marii z Boguszewskich.

Ukończył gimnazjum E. Ronthalera w Warszawie (maturę uzyskał w 1912 r.).

Po wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. zgłosił się do formacji polskich tworzonych u boku armii rosyjskiej (Legion Puławski).

W 1916 r. powołany do armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerską w Kijowie i 1 czerwca 1916 r. otrzymał stopień chor. 22 kwietnia 1917 r. awansował na ppor.

1 grudnia 1918 r. wstąpił do WP. Sformował szw. kawalerii w Dąbrowie Górniczej, który został wcielony do 1 pstrz Granicznych, a potem do 3 pstrz Granicznych. 1 sierpnia 1920 r. przeniesiony do 11 pstrz Granicznych, dowodził w nim szw. 7 grudnia został adiutantem, a potem I oficerem sztabu, w V BJazdy. 1 maja 1922 r. przeszedł do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. kaw. z 1 czerwca 1919 r.

24 czerwca 1924 r. podjął służbę czynną w WP (por. kaw. z 1 lipca 1924 r.). Przydzielony do 7 psk, dowodził plut. 1 szw. W okresie od 30 września 1925 do 31 października 1930 r. był dowódcą plut., oficerem ewidencji personalnej i dowódcą szw. km 7 psk. Ukończył kurs w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, zaś w okresie od 3 stycznia do 2 maja 1930 r. odbył kurs w Szkole Czołgów i Samochodów w Warszawie. W tym też roku odbył kurs taktyki samochodów pancernych w CWKaw. w Grudziądzu. Przeniesiony do 4 dyonu pancernego (potem baonu czołgów i samochodów pancernych). 19 marca 1937 r. awansował na kpt. br. panc. Przeniesiony do służby administracyjnej, od 29 października 1938 r. kierował referatem personalnym w DOK nr IX. Wiosną 1939 r. stał na czele Oficerskiej Kadry Okręgowej.

Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 035/4 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z Marią Marczewską.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.