Jan Władziński

Urodził się 17 czerwca 1861 r. w Lublinie. Syn Macieja, urzędnika i Natalii Marii z Rutkowskich.

W roku 1883 ukończył gimnazjum lubelskie, następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1885 brał udział w akcji skierowanej przeciwko kuratorowi okręgu szkolnego warszawskiego Aleksandrowi Apuchtinowi. W konsekwencji musiał wyjechać do Krakowa, gdzie kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Idąc za głosem sumienia, w roku 1887 rozpoczął studia w Seminarium Duchownym w Lublinie; w roku 1891 przyjął święcenia kapłańskie. Służbę duszpasterską rozpoczął jako wikariusz w parafii pw. św. Agnieszki na Kalinowszczyźnie w Lublinie. W roku 1902 został mianowany przez biskupa Franciszka Jaczewskiego (1832–1914) rektorem kościoła powizytkowskiego pw. Matki Boskiej Zwycięskiej. W roku następnym z jego inicjatywy kościół został odnowiony.

Działacz społeczny, w latach 1905–1907 przewodniczył sekcji finansowej Polskiej Macierzy Szkolnej, a od roku 1920 był jej prezesem. W roku 1905 w akcji przeciwalkoholowej współpracował z Towarzystwem Higienicznym. Wspólnie z prokuratorem Wiśniewskim zorganizował patronat więzienny i był jego kapłanem.

W roku 1910 w 500. rocznicę bitwy pod Grunwaldem, przy kościele wystawił pomnik grunwaldzki i napisał broszurę Grunwald a kościół Panny Marii, za co został skazany przez władze rosyjskie na 100 rubli kary z możliwością zamiany na miesiąc więzienia. Odmówił zapłaty grzywny i karę więzienia odbył w seminarium duchownym. Od roku 1912 działał w Towarzystwie Muzeum Lubelskie. Przez trzy lata był radnym Lublina. Był też kapelanem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Lublinie.

Po wybuchu I wojny światowej (28 lipca 1914) od roku 1915 współorganizował Gospodę Opieki nad Legionistami, Wdowami i Sierotami w Lublinie. Był też współorganizatorem Komitetu Wsparć Weteranów 1863 r.

W niepodległej Polsce (po 1 listopada 1918) wskrzesił działalność Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami. Podczas wojny z Rosją bolszewicką lat 1919–1920 pracował w redakcji „Obrony”.

Po podpisaniu Traktatu ryskiego (18 marca 1921) kończącego wojnę, zaangażował się w działalność plebiscytową na Górnym Śląsku (20 marca 1921); przewodniczył działowi finansowemu w lubelskim komitecie plebiscytowym.

W roku 1919 uzyskał godność kanonika Kapituły Zamojskiej. W latach 1920–1931 pełnił funkcję prezesa Związku Kapłanów Unitas w diecezji. W latach 1921–1923 redagował jego organ prasowy „Spójnia”. Przewodniczył Komitetowi Budowy Domu Diecezjalnego dla Kapłanów-Emerytów, otwartego w roku 1928 przy ul. Ogrodowej 8. Należał też do Komitetu Budowy Gimnazjum Biskupiego. W latach 1925–1927 redagował „Wiadomości Diecezji Lubelskiej”. Współpracował z pismami „Ziemia Lubelska” i „Głos Lubelski”.

Autor licznych prac historycznych i dotyczących spraw społecznych. Troszczył się o zabezpieczenie dóbr kultury, sam był kolekcjonerem. Aktem notarialnym z 30 września 1932 r. przekazał zgromadzone przez siebie eksponaty (meble, tkaniny, srebra, brązy, numizmaty, porcelana, fajanse, kryształy, medale, obrazy, zegary, rękopisy, starodruki, militaria) na rzecz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W roku 1934 został członkiem-założycielem Towarzystwa Naukowego KUL.

Zmarł 13 lutego 1935 r. w Lublinie, został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Lipowej sekcja 29b.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi.

Jest patronem Sali w Muzeum KUL.