Jan Włodzimierz Lgocki

Urodził się 2 stycznia 1889 r. w Kaliszu. Syn Stanisława i Marii ze Stachurskich.

Kształcił się w szkole w rodzinnym mieście. Ukończył Szkołę Handlową Kupiectwa Łódzkiego (1908 r.), kurs abiturientów Akademii Handlowej w Wiedniu, studiował w Akademii Handlowej w Lipsku (1909-1911).

Od 1903 r. należał do Zw. Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, był jednym z organizatorów strajku szkolnego w Kaliszu i Łodzi. W latach 1905-1909 przewodniczący zarządu głównego tego zw., a także członek PPS-Frakcji Rewolucyjnej ps. „Jerzy Runiewicz”; prowadził kółka oświatowe wśród robotników. Był członkiem zarządu głównego Akademickiego Zw. Młodzieży Postępowej (1909-1910), zorganizował „Filarecję” w Wiedniu i Lipsku.

Od 1912 r. pracował zawodowo w prywatnych tow. ubezpieczeniowych (do 1928 r.).

Członek Zw. Handlowców w Łodzi (1912-1914) i Zw. Handlowców w Warszawie (1914-1921).

Od 1912 r. wykładał przedmioty handlowe w Łodzi, a potem w Warszawie w Wyższej Szkole Handlowej i Szkole Nauk Politycznych oraz w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu (1930-1932).

W czasie I wojny światowej w latach 1916-1918 członek zarządu Stronnictwa Niezawisłości Narodowej.

Inicjator i wiceprezes Rady Polskich Stow. Pracowniczych, przewodniczących dwóch zjazdów ogólnopolskich.

Od 1 września 1928 do 3 września 1929 r. pracował w Powszechnym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych. Następnie (do 10 kwietnia 1932 r.) dyrektor PZUW w Poznaniu. Jednocześnie (1931-1932) komisarz okręgu Zw. Kas Chorych w tym mieście. Od 11 kwietnia 1932 do 15 listopada 1934 r. zastępca dyrektora, potem dyrektor Dep. Opieki Społecznej w Ministerstwie Opieki Społecznej. Brał udział w reformie ubezpieczeń w Polsce. Od 15 grudnia 1934 r. pracował jako dyrektor naczelny Izby Ubezpieczeń Społecznych. 1 stycznia 1935 r. objął stanowisko pierwszego dyrektora naczelnego ZUS w Warszawie. W następstwie konfliktu z ministrem Opieki Społecznej Marianem Kościałkowskim-Zyndramem w 1938 r. został odwołany z tego stanowiska.

Był prezesem zarządu Polminu, wiceprezesem i członkiem zarządu spółki akcyjnej Przemysł Metalowy „Granat”, członkiem zarządu. Tow. Eksploatacji Soli Potasowych „Tesp” w Kałuszu, likwidatorem Polskiego Banku Handlowego i członkiem rady nadzorczej z ramienia wierzycieli.

W 1938 r. założył własną firmę „Celses”, którą kierował do 1944 r.

Po wojnie w latach 1945-1948 był dyrektorem Centralnych Zarządów Przemysłu Ceramicznego i Włókienniczego w Łodzi. Następnie dyrektor naczelny Biura Studiów i Projektów Budownictwa w Warszawie, a potem dyrektor administracyjny w przedsiębiorstwach Ministerstwa Budownictwa. W 1954 r. przeszedł na emeryturę.

Zmarł 13 grudnia 1954 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 103.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i orderem Polonia Restituta 4 kl., w PRL otrzymał srebrny Krzyż Zasługi.

Żonaty (od 11 VII 1921) z Janiną Tyblewską, miał adoptowanego syna Grzegorza.