Urodził się 14 czerwca 1881 r. w Bogucicach (obecnie część Katowic). Syn Piotra i Franciszki ze Skibów.
Wstąpił do Zgromadzenia Misyjnego XX. Wincentynów w Krakowie; 3 maja 1908 r. przyjął święcenia kapłańskie. Wyznaczony do pracy duszpasterskiej wśród Polaków w Brazylii, 18 sierpnia dotarł do Kurytyby (obecnie główny ośrodek skupiający Polonię w Brazylii). W latach 1908–1911 pełnił posługę w Abranches (jedna z pierwszych polskich osad założonych w brazylijskim stanie Parana), następnie przez 9 lat w Rio Claro do Sul (wieś w brazylijskim stanie Parana), po czym przez dziewięć kolejnych lat był duszpasterzem w Guarani das Missões (miasto w stanie Rio Grande do Sul). W latach 1939–1956 sprawował funkcję kapelana wśród Polonii w Porto Alegre. Dzięki jego zaangażowaniu została dokończona budowa tamtejszej świątyni pw. Matki Bożej Jasnogórskiej. Następnie zamieszkał w domu centralnym księży misjonarzy i pełnił funkcję proboszcza Polaków w parafii pw. św. Wincentego, gdzie dał się poznać jako troskliwy duszpasterz.
Zmarł 28 września 1967 r., został pochowany na cmentarzu w kurytybskiej dzielnicy Abranches.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
„Monitor Polski” 1932, nr 140; Z. Malczewski, Zarys dziejów duszpasterstwa polskiego w Porto Alegre, w: Polski misjonarz na ziemi argentyńskiej, Gorzów Wielkopolski 2011.