Jan Wyrostek

Urodził się 4 grudnia 1891 r. we wsi Ratułów koło Nowego Targu. Syn Józefa i Agnieszki z Wyrostków.

W roku 1912 ukończył gimnazjum w Nowym Targu, następnie kształcił się w Małym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów we Lwowie.

Po wybuchu I wojny światowej (28 lipca 1914), jako kleryk w październiku 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Służył w Baonie Uzupełniającym kpt. Andrzeja Galicy, w którym ukończył kurs sanitarny. Przydzielony do 2 kompanii III batalionu 1 Pułku Piechoty LP, uczestniczył w kampanii podhalańskiej m.in. w bitwach od Marcinkowicami (6 grudnia) i Łowczówkiem (22–25 grudnia). Po zwichnięciu stawu barkowego leczył się w Stacji Chorych w Oświęcimiu. 17 marca 1915 r. superarbitrowany w Kętach i zwolniony ze służby. Od wiosny 1916 r. ponownie w Legionach Polskich; służył jako podoficer kancelaryjny w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Po kryzysie przysięgowym w Legionach z lipca 1917 r., we wrześniu podjął służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym, w stopniu plutonowego. W następstwie przejścia II Brygady LP przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) został internowany przez Austriaków w Dolinie i Talaborfalva. Po zwolnieniu został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918), kontynuował studia teologiczne w Krakowie, gdzie w roku 1924 przyjął święcenia kapłańskie. Służbę duszpasterską prowadził w Krakowie, Kaliszu, Wilnie i Gnieźnie. Z dniem 1 stycznia 1927 r. mianowany kapelanem (kapitan) rezerwy. Od listopada 1930 do 31 kwietnia 1931 r. był kapelanem pomocniczym przy parafii wojskowej we Lwowie. Powołany do służby czynnej, służył jako kapelan Garnizonu Twierdzy Brześć n. Bugiem. Przemianowany 15 maja 1937 r. na kapelana służby stałej, sprawował funkcję administratora parafii wojskowej pw. św. Wojciecha w Kowlu. Ze względu na swoją postawę na początku lutego 1939 r. został zasuspendowany przez bp. polowego Józefa Gawlinę i 31 maja przeniesiony w stan spoczynku.

Podczas w kampanii wrześniowej 1939 r. został ranny.

Po kapitulacji Niemiec (8 maja 1945) administrował parafią pw. św. Elżbiety Węgierskiej w Trybszu w powiecie nowotarskim, następnie w Boguchwałowicach koło Siewierza (do 1946). Wyjechał na teren diecezji opolskiej gdzie w latach 1948–1949 niósł posługę duszpasterską jako proboszcz parafii pw. św. Marcina Biskupa w Starym Lesie (dekanat głuchołaski). W roku 1949 powrócił na Podhale i zamieszkał w Miętusowie, a od jesieni 1951 r. w Skrzypnem koło Szaflar w powiecie nowotarskim. odprawiał msze dla wiernych, głosił kazania, zapoczątkował budowę mieszkania dla księdza i zabudowań gospodarczych.

W wyniku ran odniesionych we wrześniu 1939 r. podupadł na zdrowiu.

Zmarł 12 marca 1953 r. na zawał serca w szpitalu w Zakopanem. Został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Miętusowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.