Jan Zygmunt Łaszczok

Urodził się 21 grudnia 1892 r. w Starym Bielsku (obecnie część Bielska-Białej). Syn Jerzego i Anny ze Smolarzów.

Ukończył seminarium nauczycielskie w Białej, po czym 13 października 1913 r. podjął pracę w szkole w Zabrzegu.

Członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Dziedzicach, a od 1913 r. jego Polowej Drużyny. Był instruktorem wojskowym.

W czasie I wojny światowej 25 sierpnia 1914 r. w jej składzie wyruszył do Cieszyna, a stamtąd 21 września do Mszany Dolnej. Tam został przydzielony do 5 komp. 3 pp LP. Uzyskał stopień sierż. Podczas walk na Wołyniu 5 lipca 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej w rejonie Wołczecka. Przebywał w niej do stycznia 1918 r.

Podjął wówczas służbę w polskim oddziale w Odessie. Następnie wcielony do armii austro-węgierskiej, był kancelistą w punkcie zbornym dla powracających jeńców wojennych w Odessie.

Na początku listopada 1918 r. w składzie 120. osobowego oddziału polskiego wyruszył do kraju. W okolicach Tarnopola oddział ten został rozbrojony przez Ukraińców.

Po powrocie do Dziedzic (15 stycznia 1919) podjął pracę nauczycielską.

Jednocześnie uczestniczył w organizowaniu ochotniczych oddziałów do walki z Czechami. Przejściowo należał do załogi pociągu pancernego „Hallerczyk”. Podczas I powstania śląskiego (1919 r.) współdziałał z oddziałem powstańczym S. Krzyżowskiego w powiecie pszczyńskim.

Od 1 października 1919 r. uczył w IV szkole w Czechowicach. W 1922 r. przeniósł się do IV szkoły w Dąbiu-Józefowcu (obecnie część Katowic). Od 1924 r. był kierownikiem III szkoły w Kochłowicach.

Członek Koła Przyjaciół Harcerstwa.

W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do WP.

Podczas kampanii 1939 r. został ciężko ranny pod Podhajcami.

Zmarł z ran 17 września 1939 r. w szpitalu. Pochowany na cmentarzu w Podhajcach.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Marią N.