Janina Hurynowicz

Urodziła się 10 listopada 1894 r. w majątku Krystynopol na Wileńszczyźnie.
Ukończyła szkołe średnią w Wilnie (1911 r.) i studia w Żeńskim Instytucie Medycznym w Piotrogrodzie, uzyskując dyplom lekarski (20 kwietnia 1918).
Podjęła wówczas pracę zawodową jako epidemiolog, neurolog i psychiatra w różnych szpitalach na terenie Rosji.
Służyła w szpitalu polowym 5 Dywizji Syberyjskiej. Do kraju powróciła przez Japonię, Indie, Francję i Niemcy w 1921 r., opiekując się transportem jeńców inwalidów wojennych.
Zamieszkała w Wilnie. Pracownik naukowy Uniwersytetu Stefana Batorego. Zajmowała stanowiska od młodszego asystenta do adiunkta w klinice neurologicznej. 9 lutego 1927 r. uzyskała doktorat, a 14 czerwca 1930 r. habilitację. Od 1937 r. zastępca profesora i tymczasowy kierownik kliniki neurologiczno-psychiatrycznej.
Podczas II wojny światowej mieszkała w Wilnie. Pracowała jako neurolog, uczestniczyła w ruchu oporu.
Latem 1945 r. zamieszkała w Toruniu. Jako prof. nadzwyczajny została kierownikiem katedry neurofizjologii i fizjologii porównawczej Uniwersytetu M. Kopernika. W 1949 r. uzyskała tytuł prof. zwyczajnego.
Równocześnie od 1946 r. zajmowała się pracą organizacyjną przy powstających filiach Państwowego Instytutu Higieny Psychicznej w Toruniu i Bydgoszczy (potem: wojewódzkie przychodnie zdrowia psychicznego). Do 1954 r. była dyrektorem takiej przychodni w Toruniu.
Autorka wielu prac naukowych, przeważnie poświęconych neurofizjologii.
Zmarła 2 października 1967 r. w Toruniu i została pochowana na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym św. Jerzego.
Odznaczona Medalem Niepodległości.
Jest patronką ulicy w Toruniu oraz tamtejszego Wojewódzkiego Ośrodka Lecznictwa Psychiatrycznego.