Urodził się 3 października 1898 r. w Warszawie. Syn N. i Marii z Góreckich.
Jako uczeń był członkiem zarządu warszawskiego tajnego Zw. Szkolnego; w grudniu 1913 r. uczestniczył w zjeździe działaczy związku w Krakowie.
Był instruktorem kompanii PDS w Warszawie. Uczestniczył w kursach instruktorskich w Rabce (3-25 stycznia 1914) i Nowym Sączu (15 lipca-2 sierpnia). Na tym ostatnim jako podoficer zastępowy służył w 2 komp.
Po przerwaniu kursu przybył do Krakowa, gdzie wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego. Przeszedł szlak bojowy 1 i 5 pp LP; jako żołnierz 4 komp. III baonu 1 pp LP został ranny pod Anielinem (22 października 1914). Ponownie ranny 14 sierpnia 1916 r. pod Sitowiczami. Awansowany 1 kwietnia 1917 r. na chor. piech., służył wówczas w 5 pp LP. Wkrótce potem otrzymał stopień ppor. piech.
W następstwie kryzysu przysięgowego 16 lipca 1917 r. zwolniony z Legionów, po czym internowany przez Niemców w Beniaminowie. Należał do grupy najdłużej przetrzymywanych tam oficerów – został uwolniony we wrześniu 1918 r.
Następnie w POW.
Od 1 listopada 1918 r. w WP. Był oficerem Oddz. I Sztabu Generalnego (do lutego 1919 r.). Awansowany 2 grudnia 1918 r. na por. piech., Następnie w biurze wywiadowczym Oddz. II Naczelnego Dowództwa. 1 stycznia 1920 r. awansował na kpt. piech. Był szefem Oddz. II 3 Armii (5 maja-26 czerwca), Frontu na Ukrainie (26 czerwca-10 lipca), Południowo-Wschodniego (10 lipca-6 sierpnia), Frontu Środkowego (7-15 sierpnia), Grupy Uderzeniowej znad Wieprza (do 18 sierpnia) i 2 Armii.
Następnie oficer Dep. I MSWojsk oraz słuchacz kursu aplikacyjnego dla dowódców baonów w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie (5 grudnia 1920-9 maja 1921), a następnie do listopada kursu dla oficerów przy Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Od listopada 1921 do marca 1922 r. w 5 pp leg. Od kwietnia 1922 r. był p.o. dowódcy III baonu 79 pp. Zweryfikowany jako kpt. piech. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., od 15 października 1923 do 30 września 1925 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na mjr. piech. Po ukończeniu nauki 1 października został referentem w Inspektoracie Armii nr I (od 14 października 1926 r. II oficer sztabu inspektora armii gen. Edwarda Rydza-Śmigłego). Od 31 października 1927 r. był dyrektorem nauk Oficerskiej Szkoły Piechoty (Szkoły Podchorążych Piechoty). Potem w Biurze Ogólno-Organizacyjnym MSWojsk (do lipca 1929 r.) oraz sprawował funkcję szefa sztabu 29 DP. Od 3 listopada 1931 r. dowódca II baonu 6 psp. 1 stycznia 1933 r. awansował na ppłk. dypl. piech. 10 lipca został zastępcą dowódcy 18 pp, zaś 23 maja 1934 r. – 76 pp. Od 5 listopada 1935 r. dowodził pułkiem KOP „Wilejka”. 19 marca 1939 r. otrzymał stopień płk. dypl. piech.
Działacz społeczny; w 1939 r. był wiceprezesem Okręgu Wileńskiego Tow. Rozwoju Ziem Wschodnich.
Od 24 sierpnia 1939 r. dowódca 1 BGórskiej. Na jej czele, w ramach Armii „Kraków”, uczestniczył w walkach z Niemcami na Podbeskidziu. Po zniszczeniu brygady objął dowództwo improwizowanej grupy. Po kapitulacji oddziałów armii (20 września) przedostał się do Warszawy, gdzie wstąpił do SZP. Wyznaczony na dowódcę wojewódzkiego SZP w Wilnie ps. „Strzała”, wyruszył tam 11 listopada. Aresztowany przy przekraczaniu granicy sowiecko-litewskiej, został osadzony w obozie internowanych w VI Forcie w Kownie. Po zajęciu Litwy przez Sowietów na początku lipca 1940 r. wywieziony do obozu w Kozielsku; po agresji Niemiec na ZSSR przewieziono go do Griazowca.
Uwolniony, wstąpił do WP. Od września 1941 r. dowodził pułkiem zapasowym w Tockoje. Od drugiej połowy marca do 14 czerwca 1942 r. był dowódcą 8 DP w ZSSR i Palestynie. Po likwidacji dywizji służył w dowództwie Armii Polskiej na Środkowym Wschodzie i w 2 Korpusie Polskim. Potem pozostawał bez przydziału w tzw. 2 grupie w Palestynie. 17 czerwca 1946 r. powrócił do Polski.
Jako pracownik cywilny był zatrudniony w Sztabie Generalnym w Warszawie (1946 r.).
Aresztowany, zmarł 18 lipca 1947 r. w więzieniu. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. B-28.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.
H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; W.T. Drymmer, W służbie Polsce, Warszawa 1998; Encyklopedia II wojny światowej, Warszawa 1975; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; „Monitor Polski” nr 18/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; S.F. Składkowski, Beniaminów 1917-1918, Warszawa 1935; R. Starzyński, Cztery lata w służbie Komendanta. Przeżycia wojenne 1914-1918, Warszawa 1937; W. Steblik, Armia „Kraków” 1939, Warszawa 1975; K. Stepan, Prawie jak słownik, „Mars” t. 20/2006; VI Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; L. Tomaszewski, Kronika wileńska 1939-1941, Warszawa 1990; L. Tomaszewski, Wileńszczyzna lat wojny i okupacji 1939-1945, Warszawa 2010; informacje płk. Stefana Jellenty z Warszawy.