Urodził się 20 stycznia 1896 r. w Janowicach koło Buska. Syn Władysława i Jadwigi z Łuniewskich.
Od listopada 1918 r. jako ppor. art. w WP. Brał udział w walkach z bolszewikami.
Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., służył w 6 pac. W 1923 r. był odkomenderowany na studia w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego – uzyskał dyplom inżyniera leśnika (w 1930 r.). Następnie od 1924 r. w 1 pan. Z dniem 1 lipca 1925 r. awansował na kpt. art. Ukończył kurs dowódców baterii. Z dniem 1 września 1929 r. przeniesiony na stanowisko wykładowcy do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Już w grudniu przeniesienie to unieważniono. W 1930 r. jako kandydat do WSWoj przydzielony na staż do 21 pp, ostatecznie powrócił do pułku. Od 1 września 1931 r. był referentem artylerii w DOK nr I. Od 1 października 1933 r. ponownie w 1 pan. 1 stycznia 1936 r. awansował na mjr. art. Został wówczas dowódcą dyonu. Od 1937 r. kwatermistrz 7 pac.
Podczas kampanii 1939 r. dowodził II dyonem tego pułku. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Przejściowo (12-13 września) dowódca pułku. Dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny.
Po wojnie powrócił do Polski. Mieszkał i pracował w Warszawie.
Zmarł 10 września 1978 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
P. Bauer, B. Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983; „Monitor Polski” nr 24/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; informacje Tadeusza Łaszczewskiego.