Urodził się 29 listopada 1890 r. w Piotrkowie. Syn Józefa, kolejarza, i Antoniny z Woźniakowskich.
Uczył się w gimnazjum rządowym, z którego w IV klasie za udział w strajku szkolnym został wydalony. Przeniósł się do gimnazjum Jacobsona w Piotrkowie, które ukończył z wyróżnieniem. Podjął studia na Wydz. Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Ze względu na chorobę oczu po sześciu semestrach przeniósł się na Wydz. Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1913 r. kontynuował studia na uniwersytecie w Moskwie (1917 r.), uzyskując doktorat.
Podczas I wojny światowej od 1917 r. służył jako lekarz w armii rosyjskiej (3 pułk ryski).
Podjął współpracę ze Związkiem Wojskowych Polaków w Moskwie i Naczelnym Polskim Komitetem Wojskowym. Zorganizował polską komisję werbunkową przy dywizji rosyjskiej, w której służył.
Od 1 listopada w I Korpusie Polskim. Był starszym lekarzem załogi i twierdzy w Bobrujsku. Po demobilizacji korpusu w 1918 r. powrócił do kraju.
Wstąpił (w stopniu kpt. lek.) do Polskiej Siły Zbrojnej. Sprawował funkcję lekarza 1 pp. Po rozbrojeniu okupantów w listopadzie 1918 r. automatycznie przeszedł do WP.
29 stycznia 1919 r. został młodszym referentem sekcji I Dep. Sanitarnego MSWojsk. W 1919 r. działał na Górnym Śląsku – był lekarzem wojsk powstańczych. Po upadku powstania przydzielony do służby w MSWojsk. Komendant pociągów sanitarnych nr 8 i 17/31 (1920 r.).
W czerwcu 1921 r. pełnił służbę w Kierownictwie Transportów Wojskowych MSWojsk. Zweryfikowany jako mjr lek. z 1 czerwca 1919 r., jako kierownik referatu służył w Dep. VIII Sanitarnym MSWojsk. Od 2 listopada 1927 do sierpnia 1929 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ich ukończeniu przydzielony na stanowisko referenta do Oddz. IV Sztabu Głównego. W czerwcu 1930 r. został kierownikiem referatu w Dep. Zdrowia MSWojsk. Awansowany 1 stycznia 1931 r. ppłk. lek., od 1933 r. służył jako st. ordynator w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. Od 7 kwietnia 1934 r. był wykładowcą w Szkole Podchorążych Sanitarnych oraz jednocześnie (co najmniej od 1936 r.) komendantem Wojskowego Szpitala Sezonowego w Ciechocinku. W 1937 r. został szefem sanitarnym rezerwy personalnej oficerów przy inspektorze saperów. 19 marca 1939 r. awansował na płk. lek.
W czasie kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na gen. bryg.
Żonaty (od 18 II 1920 r.) z Heleną Sapieżanką, miał z nią córkę Krystynę (ur. 16 VIII 1921) zamężną Radwan-Gawkowską, księgarza.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; W. Chocianowicz, W 50 rocznicę powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, Warszawa 1997; Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego 1934; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 63/1933; U. O[lech], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 4/1989; Podchorążowie z Ujazdowa, Londyn 1972; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1938, Warszawa 1938; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.