Bojownikom niepodległości

Jerzy Grodyński

(1883-1918)

grodyński jerzyUrodził się 24 kwietania 1883 r. w Krakowie. Syn Józefa i Anieli z Federowiczów. Brat Jana (zob.).

W latach 1911-1914 przebywał we Lwowie. Studiował architekturę, działał w organizacjach studenckich i niepodległościowych m.in. w „Sokole”, „Eleusis”, „Zarzewiu”. Ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera. Pracował jako architekt.

Jeden z organizatorów skautingu na terenie Galicji. W latach 1911-1912 razem z Andrzejem Małkowskim prowadził akcję odczytową, zapoznając społeczeństwo z ideami skautingu. Działacz „Sokoła-Macierzy” we Lwowie. 21 marca 1911 r. wszedł w skład Naczelnej Komendy Skautowej. Na kursie skautowym w Skolem w sierpniu 1911 r. prowadził wykłady z teorii skautingu. Od grudnia tego roku członek Związkowego Naczelnictwa Skautowego. Wkrótce potem wyjechał do Warszawy, gdzie przyczynił się do utworzenia tajnej Naczelnej Komendy Skautowej. W czasie świąt wielkanocnych 1912 r. przeprowadził kurs dla warszawskich druyn skautowych w Strachowie koło Urli. W tym też roku ze Stanisławem Gibbesem prowadził obóz skautowy w Olchowcach pod Sanokiem. W sierpniu 1912 r. przeprowadził pierwszy kurs skautingu w Puszczykowie koło Poznania. W 1912 i 1913 r. członek komendy obozów skautowych w Skolem, latem 1914 r. kierował tam kursem skautowym. Jeden z przywódców skautingu na ziemiach polskich.

W czerwcu 1917 r. został „komendantem miejscowym skautów” w Krakowie, gdzie był drużynowym IV Krakowskiej Drużyny Skautów.

W czasie I wojny światowej od lutego 1918 r. w stopniu por. w armii austro-węgierskiej. Należał do niepodległościowej organizacji Polskie Kadry Wojskowe.

Od 1 listopada 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Był szefem intendentury obrony. Po wyparciu przeciwnika z miasta od 25 listopada w stopniu kpt. piech. dowodził 7 komp. 1 pstrz lwowskich.

Poległ 28 grudnia 1918 r. w Kozielnikach. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie kwat. 28.

Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Pośmiertnie otrzymał tytuł Honorowego Harcerza Rzeczypospolitej, jego imię nosiła ulica we Lwowie, jest patronem 10 Łódzkiej Drużyny Harcerzy „Serviam”

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 255/1933
Źródła

W. Błażejewski, w: Harcerski Słownik Biograficzny t.I, Warszawa 2006; Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Warszawa 1934; „Monitor Polski” nr 255/1933; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 1-3, Lwów 1933-1939; W obronie Lwowa i Wschodnich Kresów. Polegli od 1-go listopada 1918 do 30-go czerwca 1919 r., Lwów 1926.