Jerzy Jarnuszkiewicz

Urodził się 28 listopada 1901 r. w Łomży. Syn Wacława i Adeli z Kraszewskich (zob.), wnuk powstańca 1863 r.

Od 1914 r. kształcił się w Polskiej Szkole Handlowej w rodzinnym mieście.

W czasie I wojny światowej od stycznia 1917 r. w POW. Sprawował funkcję zastępcy komendanta obwodu łomżyńskiego. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Łomży (11 listopada 1918).

Od 1915 r. należał do skautingu – był członkiem I Drużyny Skautowej im. T. Kościuszki.  W 1917 r. został zastępowym drużyny pozaszkolnej, prowadzonej przez Leona Kaliwodę. Od 1919 r. drużynowy II Mazowieckiej Drużyny Harcerzy im. Franciszka Grudzińskiego. Równocześnie pełnił funkcję zastępcy komendanta hufca powiatu łomżyńskiego.

Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju w lipcu 1920 r. wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Walczył z bolszewikami w obronie Łomży, a potem pod Nasielskiem. 23 października przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech.

Ukończył szkołę średnią w Łomży, po czym w 1921 r. rozpoczął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. 1 lipca 1925 r. ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera rolnika.

Działacz harcerski, w latach 1922–1932 należał do Mazowieckiej Komendy Chorągwi Harcerzy. W 1925 r. mianowany podharcmistrzem, potem uzyskał stopień harcmistrza. Od stycznia 1933 r. pracował etatowo jako Inspektor Kresowy w ZHP. W latach 1933–1934 komendant Kresowej Chorągwi Harcerzy. W 1936 i 1937 r. brał udział w wyprawach instruktorów harcerskich do USA. Od 1 lipca do 30 sierpnia 1936 r. był komendantem Wyższego Kursu Samarytanki i Ćwika Harcerstwa Związku Narodowego Polskiego w Cambridge Springs w stanie Pensylwania.

Od kwietnia 1926 r. pracował jako instruktor objazdowy rachunkowości rolniczej w Centralnym Związku Kółek Rolniczych w Warszawie. W 1927 r. został kierownikiem wydziału organizacji małych gospodarstw w Ministerstwie Reform Rolnych. Od 15 października 1937 r. pracował w Wydziale Polaków za Granicą Departamentu Konsularnego MSZ. W styczniu 1938 r. objął stanowisko radcy ds. rolnych w poselstwie RP w Buenos Aires.

W czasie pobytu w Argentynie rozwijał ruch harcerski wśród tamtejszych Polaków. W styczniu 1939 r. był współorganizatorem obozu harcerskiego w Paolo Blanca.

Wobec groźby wybuchu wojny na własną prośbę odesłany z Argentyny do kraju.

Podczas II wojny światowej zmobilizowany do Wojska Polskiego, od połowy września 1939 r. dowodził komp. ckm plot w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej w oflagach X B w Nienburgu, w Spittal an der Drau i oflagu II C w Woldenbergu. Uwolniony 31 stycznia 1945 r. przez oddziały sowieckie, w lutym powrócił do Warszawy.

Pracował jako referent w MSZ. Od 1954 r. pozostawał bezrobotny. W ostatnim okresie zycia był redaktorem podręczników dla szkół rolniczych w Powszechnym Wydawnictwie Rolniczym i Leśnym w Warszawie.

Od lutego 1945 r. należał do Głównej Kwatery ZHP. Był stałym delegatem Naczelnika Harcerzy w komisji zagranicznej i komisji normalizacyjnej. 15 czerwca 1949 r. zwolniony z Naczelnictwa ZHP.

Zmarł 16 listopada 1960 r. w Łomży i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.