Jerzy Łapiński

Urodził się 25 listopada 1900 r. w Łodzi.

Działacz harcerski.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w Ochotniczym Baonie Harcerskim , a od 1920 r. w 58 pp. W grudniu skierowany na Górny Śląsk do pracy w Dowództwie Obrony Plebiscytu, został przydzielony do wydziału organizacyjno-personalnego ps. „Tatrzański”. W czasie koncentracji oddziałów powstańczych zgłosił się do grupy taktycznej Pawła Cymsa. Jako oficer sztabu brał udział w walkach o Kędzierzyn, pod Bierawą, Starym Koźlem i Brzeźcami, będąc przejściowo dowódcą baonu bielszowickiego. W trzeciej dekadzie maja 1921 r. odkomenderowany do IV baonu pułku katowickiego Walentego Fojkisa.

Następnie ponownie w 58 pp. Awansowany 1 sierpnia 1921 r. na por. piech., w pułku tym służył co najmniej do 1928 r. W 1932 r. w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII, po czym ponownie co najmniej od 1935 r. w 58 pp. Awansowany 19 marca 1937 r. na kpt. piech., wiosną 1939 r. był komendantem okręgowego ośrodka WF w Poznaniu przy 58 pp.

Podczas kampanii 1939 r. brał udział w obronie Warszawy. Dowodził 3 komp. w improwizowanym 2 pp Obrony Pragi. Po kapitulacji oddziałów dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł. Od końca 1939 r. brał udział w działalności konspiracyjnej. Należał do Organizacji Wojskowej „Wilki” ps. „Teodor”, „Grochowicz”. Uczestnik powstania warszawskiego na terenie północnego Śródmieścia. Z ludnością cywilną opuścił miasto. W grudniu 1944 r. aresztowany przez Niemców w Krakowie. Był więziony w obozach koncentracyjnych w Gross-Rosen i w Buchenwaldzie. W 1945 r. uwolniony, w styczniu 1947 r. powrócił do Polski.

W latach 1947-1965 pozostawał na różnych stanowiskach m.in. działacz Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich.

Członek ZBoWiD, awansował na ppłk.

Zmarł 24 sierpnia 1987 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym Północnym kwat. W-XV-5.

Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.